قهوه ترک و شاملو

هرشب ساعت ۸ تنهایی می‌اومد کافه و می‌شِست اون کنج و شروع می‌کرد به نوشتن . موقعی که سرش پایین بود موهای مجعدش مثلِ درختِ بیدِ مجنون آویزون می‌شد و کلی به دلبریش اضافه می‌کرد . . . هر سری خودم می‌رفتم سفارشِش رو می‌گرفتم، یه قهوه‌ترک سفارش همیشگیش بود . همیشه هم قهوه‌اش سرد می‌شد و بدون این که لب بزنه به قهوه ،بلند می‌شد می‌رفت ؛ چشماش شده بود تمومِ دلخوشیم ؛ و هرشب به امید این که چشمای درشتش رو ببینم، می‌رفتم بالاسرش و صداش می‌کردم تا سرش رو بگیره بالا و من هزار بار بمیرم و زنده شم؛ بعد فقط بگم که چی میل دارین و اون هم بگه همون همیشگی . از کتاب‌های رو میز متوجه شده بودم که عاشق اشعارِ شاملو هستش . . .

دوست داشتم برم بشینم کنارش بگم : ‹ پرِ پرواز ندارم اما، دلی دارم و حسرتِ دُرناها › می‌خواستم بدونه منم بلدم . یه شب تصمیم گرفتم اشعارِ شاملو رو بنویسم و بچسبونم به دیوارِ رو به روش . تا بیشتر سرش رو بالا بگیره، تا بیشتر چشماش ذوق کنه، تا بیشتر بتونم چشماش رو ببینم ؛ هر شب که می‌اومد شعر‌های رو دیوار رو تغییر می‌دادم کارم شده بود همین، یک‌سالی شده بود که تنهایی می‌اومد کافه و می‌شست اون کنج و می‌نوشت ؛ تنها چیزی که می‌دونستم این بود که سخت عاشقش شده بودم! یه شب از همین شب‌های شاملویی و عاشقانه‌های یواشکیِ من، تلفنش زنگ خورد و سراسیمه از کافه بیرون زد . .

بدون این که اصلا قهوه سرد شده‌اش رو حساب کنه . دفترچه‌هاش و کتاب‌هاش رو جاگذاشته بود روی میز، بدون این که بخوام بخونمشون، درش رو بستم و گذاشتمش کنار تا فرداشب که میاد بهش بدم! چند شب گذشت و نیومد، امکان نداشت که این همه مدت کافه نیاد. نه شماره تلفنی داشتم ازش، نه نشونه‌ای‌ . . تنها نشونی که داشتم ازش همون صندلی کنجِ کافه‌س که خالیه . چند شبی بود که شعرهای رو دیوار عوض نشده بود و هربار که چشمم می‌خورد بهش بغض گلوم رو فشار می‌داد . چند شبی حواس پرت شده بودم و همش یه قهوه ترک برای اون میزِ کنج می‌ریختم اصلا یادم نبود که نیست . . .

دوماه گذشت و نیومد حتی وسایلش رو ببره . اون تلفن کی بود؟ چی گفت؟ کجا رفت؟ دیگه نتونستم طاقت بیارم، رفتم کتاب‌هاش رو گشتم ؛ که شاید شماره‌ای، آدرسی باشه، ولی نبود، تا این که... دفترچه یادداشتش رو باز کردم و دومین صفحه‌ش رو خوندم : عاشقِ پسری در کافه شدم که برایم قهوه ترک می‌آورد و من آن را سرد رها می‌کردم .📜'🤎