داستان یک روانی!

همیشه روی صندلی های تیمارستان میشست؛ تنهای تنها بدون هیچ دوستی! یه روز نشستم کنارش گفتم: چرا سعی نمیکنی یه دوست پیدا کنی؟ اینجا کلی آدم مثل تو پیدا میشه همه اونها تلاش میکنن درمان بشن همشون دارن تلاش میکنن برای زندگیشون! اما تو چیکار میکنی؟ فقط بلدی اینجا بشینی و بقیه رو تماشا کنی؛ خندید و دستشو کشید بغل لبش و گفت:" تلاش برای زندگی؟ مسخره اس" میدونی؟ دیوونگی من درمان نداره! نمیتونم ازش خلاص شم بهش نگاهی کردمو گفتم: چرا نداره؟ مگه اصلا تلاش کردی برای درمانت که بدونی داره یا نداره؟ آهی کشید و گفت: فکر میکنی نکردم؟ هر راهکاریو قبل اومدن به این جهنم کردم اما! نشد که نشد

ادامه داد: دقیقا 10 سال قبل همین ساعت و همین روز باهاش آشنا شدم؛ اون...... زیباترین لبخند دنیا رو داشت! میدونی؟ هرکاری میکردم که بتونم لبخندشو ببینم؛ همیشه با ذوق میومد پیشمو تک تک اتفاقاتی که براش افتاده رو تعریف میکرد؛ همیشه با خنده هام میخندید و با گریه هام گریه میکرد

هرشب باهم به ستاره ها نگاه میکردیم و از رویاهامون میگفتیم؛ میگفت یروزی باهم ازینجا فرار میکنیم؛ میریم اون دور دورا که هیچکس نتونه پیدامون کنه! و میدونی جالب ترین قسمت داستانمون کجاست؟ همه ی حرفاش دروغ بود درسته فرار کرد اما بدون من! وقتی جمله آخرشو گفت اشکی از گونش چکید؛ بلند شد و به سمت اتاقش حرکت کرد.

امیدوارم لذت برده باشید؛ چالش: از 1 تا 10 به داستان چند میدی؟! درخواستی داشتید بگید همرو میخونم🌝💗