اشعار فروغ فرخزاد

-_-_-_-_-_-_-_-_-

کدام قله کدام اوج؟ ای چراغ های مشوش، ای خانه های روشن شکاک که جامه های شسته در آغوش دود های معطر بر بام های آفتابیتان تاب می‌خورند مرا پناه دهید ای زنان ساده کامل که از ورای پوست ، سر انگشت های نازکتان مسیر جنبش کیف آور جنینی را دنبال می‌کند و در شکاف گریبانتان همیشه هوا از بوی شیر تازه می‌آمیزد

بگذار در پناه شب از ماه بار بردارم بگذار پر شوم از قطره های کوچک باران از قلب های رشد نکرده از حجم کودکان به دنیا نیامده بگذار پر شوم شاید که عشق من گهواره ی تولد عیسای دیگری باشد

دخترک خنده کنان گفت که چیست راز این حلقه زر راز این حلقه که در چهره ی او این همه تابش و رخشنگی است مرد حیران شد و گفت حلقه زندگی است حلقه خوشبختی است همه گفتند مبارک باشد دخترک گفت دریغا که مرا در معنی آن شک باشد سالها رفت و شبی زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه زر دید در نقش فروزنده او روز هایی که به امید شوهرش به هدر رفته هدر زن پریشان شد و نالید که وای بر این حلقه که در چهره او باز هم تابش و درخشندگی است حلقه بدبختی است حلقه بردگی است

چه کسی گفته زمان طلاست زمان عین الکل است ثانیه ثانیه می‌سوزاند تا برود در عمق وجوت مست مست که شدی، چشم هایت را که باز میکنی میبینی تو هستی و خماری از دست دادن یک عمر

در شب کوچک من افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهره ویرانیست گوش کن وزش ظلمت را میشنوی؟ من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم من به نومیدی خود معتادم گوش کن! وزش ظلمت را میشنوی در شب اکنون چیزی می‌گذرد ماه سرخ است و مشوش و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است ابر ها همچون انبوه عزاداران لحظه باریدن را گویی منتظرند. پشت این پنجره شب دارد میلرزد و زمین باز می‌ماند از چرخش پشت این پنجره یک نامعلوم نگران من و توست ای سر و پایت سبز دستانت را چون خاطره ای سبز بر دستان عاشق من بسپار و لبانت را چون خاطره ای سوزان بر لب های عاشق من بسپار باد ما را خواهد برد باد ما را خواهد برد.