غارتگرانp3

کم کم ماه نوامبر از راه رسید ریموس ، جیمز و سیریوس با یکدیگر گشت می‌زدند و بیشتر باهم آشنا می‌شدند سیریوس و جیمز تحت تاثیر حس شوخ طبعی ملایم و مهربانی ریموس قرار گرفته بودند هرچند به نظر نمی‌رسید که خودشان آن‌قدر مهربان باشند با این حال ، ریموس به نظر خوش حال می‌رسید که به راحتی با دو پسر بچه شاد ، با اعتماد به نفس و یاغی صمیمی شده

شب بود جیمز و سیریوس داشتند تکالیفشان را به پایان میرساندند _عامم ، سلام پسرا..» سیریوس و جیمز سرشان را بالا آوردند لیانا با اخم به اون دوتا نگاه میکرد ریموس:«عیب نداره بشینیم اینجا؟» سیریوس کتاب های خودش و جیمز را از روی دو مبل دیگر برداشت:«نه بابا چه اشکالی داره» لیانا قبل از اینکه بشیند کمی مکث کرد و گفت:«ریموس منو به زور آورده پیش شماها» سیریوس:«خب..؟» لیانا:«گفتم در جریان باشید و متوجه شید که با پاهای خودم نیومدم» ریموس:«اینقدر مغرور نباش دختر ، من تورو آوردم اینجا که باهم بیشتر آشنا شیم» لیانا:«خب..چمیدونم شاید اونا از من خوششون نیاد» جیمز:«ما مشکلی باهات نداریم» ریموس:«دیدی؟» لیانا:«باشه. باشه» و دست هایش را بالا برد سیریوس دست از نوشتن برداشت:«خب ، ریموس یکی دو هفته پیش من و جیمز داشتیم دنبالت می‌گشتیم ، می‌دونی ، شب بود ولی پیدات نکردیم توی خوابگاه هم نبودی. کجا بودی پس؟» ریموس:«اوه ، احساس میکردم حالم زیاد خوب نیست ، یه سر رفتم درمانگاه» «سکوت» سیریوس:«شما دوتا باهم رفت و آمد دارین؟» لیانا:«ببخشید چی؟» سیریوس:«منظورم این بود که تو و جیمز هم دیگه رو می‌شناسید؟»

لیانا:«آها...نه اون فقط همسایه مونه ، توی دره گودریک» ریموس:«هوم ، چه جالب» سیریوس:«جکسون ، نظرت درباره ما چیه؟» لیانا:«دوتا پسر کل شق ، که همیشه در حال مزه پروندن و مسخره بازی ان ، و فکر میکنن این کارشون واقعا جالبه ، در حالی که من اینطور فکر نمیکنم» سیریوس:«چی؟ تو چطور ..همه مارو دوست دارن! اونوقت تو چطور میتونی این حرفو بزنی؟» لیانا:«هر چیزی که شنیدی عین واقعیت بود ، خیلیا از شما متنفرن» سیریوس:«خب اره ، اسلیترینی ها» لیانا:«منظورم گریفندور بود» جیمز:«جدی؟حالا کی هست که از ما بدش میاد؟» لیانا:«یکیش خود من ، و لی‌لی اونز» سیریوس:«کی به اون اهمیت میده؟» لیانا:«اون براش مهم نیست این قضیه برای تو اهمیتی داره یا نه » سیریوس:«پس بهتره که سرش به کار خودش باشه» ریموس:«میشه بس کنید؟ موضوع بحثتون خیلی احمقانه‌س» «و‌ باز هم سکوت»

(چند روز بعد) جیمز و سیریوس کنار در خوابگاه دختران ایستاده بودند و منتظر لیانا ایستاده بودند بالاخره لیانا با عجله از پله ها پایین آمد جیمز و سیریوس سریع جلویش ایستادند ، کم مانده بود هرسه به یکدیگر برخورد کنند لیانا:«حواستون هست که کجا وایسادید؟» جیمز:«از ریموس خبر داری؟» لیانا:«ریموس؟مگه دیشب همه مون توی سالن عمومی ندیدیمش؟مگه تو خوابگاه شما نیست؟» سیریوس:«چرا هست ، و وقتی صبح از خواب بیدار شدیم نبودش» لیانا:«خب شاید زودتر از شما بیدار شده و رفته برای صبحانه...» سیریوس:«قبل از اینکه بیایم پیش تو رفتیم اونجا ، توی سرسرای ورودی مدرسه نبود ، کتاب خونه رو هم گشتیم بازم نبود» لیانا:«یعنی چی؟...سر کلاس از مک گونگال میپرسم» (کلاس تغییر شکل) مک گونگال:«لوپین رفته خونه ، پیش مادرش» لیانا:«مادرش؟ولی...» مک گونگال:«مادرش مریضه ، دوشیزه جکسون...نگرانش نباشید اون خودش برمیگرده» _«ممنونم پروفسور» ⭐⭐⭐ (صبح روز بعد ، کتابخانه) جیمز:«سردر نمیارم ، چرا بهمون نگفت که میره؟» سیریوس کتابی که در دست داشت را با صدای بلندی بست:«سوال منم دقیقا همینه» ریموس:«عامم..سلام بچه ها» جیمز و سیریوس:«ریموس!» جیمز:«کجا بودی؟» ریموس:«رفته بودم پیش مادرم ، مریضه..» سیریوس:«چرا بهمون نگفتی؟» جیمز:«ما..خب ، میدونی..یکم نگران شدیم» ریموس:«اخه...آخه فکر میکردم براتون اهمیتی نداره و‌ اصلا متوجه رفتنم نمیشید» جیمز:«ما الان دیگه کاملا باهم دوستیم پسر ، خیلی خب؟» ریموس سرش را تکان داد سیریوس:«صورتت چی شده؟» و به زخم ها و خراش های کوچک و بزرگ روی صورت ریموس اشاره کرد ریموس کمی لرزید ولی سپس نفسی کشید و سعی کرد جمله اش را خنده دار جلوه دهد:«اینا؟وقتی تو راه بودم بدجور خوردم زمین ، فکر کنم جدیدا خیلی دست و پا چلفتی شدم نه؟» جیمز:«اوه ، اره..راستی ریموس کمکمون می‌کنی اسنیپ و دوستاشو یکم بچزونیم؟»

دو هفته بعد جیمز ، سیریوس و ریموس برای هوا خوری نزدیک درختی در نزدیک مدرسه که «بید گریان»نام داشت رفتند و نزدیک آن نشستند سیریوس به بچه هایی نگاه میکرد که به درخت سنگ پرتاب می‌کردند ، و حتی آنقدر نزدیکش میشدند که می‌توانستند آن را لمس کنند سیریوس:«انکار نه انگار که مک گونگال بهشون هشدار داد نزدیک اون درخت نشن» جیمز:«نمیفهمم..» سیریوس:«چی رو؟» جیمز:«چرا باید یه بید دیوانه رو توی مدرسه بکارن؟هر لحظه ممکنه یکی از اون بچه هارو جوری پرت کنه زمین که دست و‌ پاش خورد و خاکشیر شه» ریموس:«...» سیریوس:«ببینم تو حالت خوبه؟» ریموس:«اره ، اره خوبم» سیریوس با کلافگی نگاهی به اطراف انداخت:«حوصلم سر رفته» ریموس:« تو و جیمز میتونین برین توی زمین کوییدیچ و یکم پرواز کنین» سیریوس:«بد فکری هم نیست» ناگهان صدای فریاد یکی از بچه ها به گوش رسید یکی از پسران اسلیترینی روی زمین افتاده بود ریموس، جیمز و سیریوس با عجله از جایشان بلند شدند و به سمت آن پسربچه رفتند نگاهی به صورتش انداختند جیمز:«صورتش ...صورتش کاملا خونی شده» سیریوس:«اوه خدا ، ریموس برو زودتر پروفسور مک گونگال رو خبر کن» ریموس رفت و پس از چند دقیقه با مک گونگال و مادام پامفری برگشت بعد از چند روز متوجه شدند آن پسرک بیچاره چشمانش را از دست داده است و از آن به بعد نزدیک شدن به بید گریان مطلقا ممنوع شد

سیریوس بعد از شنیدن این خبر گفت:«خب ، تعجبی هم نداره» لیانا که آن نزدیکی بود گفت:«پسر بیچاره» ریموس واکنش وحشتناکی نسبت به این خبر نشان داد ریموس کلماتی نامفهوم بیان کرد که فقط لیانا فهمید کلماتی مثل «به خاطر من » یا «اتفاق» را به زبان آورده ریموس که وحشت کرده بود سریع از سر میز بلند شد و از سرسرای عمومی خارج شد سیریوس:«هی ، ریموس ، کجا رفتی؟ چی شد؟» جیمز:«نمیدونم ، بهتره بریم دنبالش ،‌هوم؟» هرسه به سالن عمومی گریفندور رفتند و ریموس یا یافتند که گوشه ای خزیده بود و خیره به آتش سالن نگاه میکرد بچه ها پیشش رفتند لیانا:«ریموس؟تو خوبی؟» ریموس آرام سرش را تکان داد جیمز:«چرا یهو اینطوری شدی؟» ریموس به جیمز نگاهی کرد سپس بلند شد:«هیچی نیست ، من فقط یه کم شوکه شدم ، بهتره بریم بیرون یه هوایی بخوریم ، به نظرم فکر خوبیه»