زبان موسیقی از کجا آمد؟

در دنیای موسیقی به زبان گفتگوی روزانه نمی‌توان رجوع کرد. برای ایجاد زبان مشترک بین موسیقیدان‌ها، نت نویسی پدید آمد. نت، الفبای موسیقی است که با هر نشانه آن متوجه یک مفهوم می‌شویم.

الفبای موسیقی یک دستور خط بین‌المللی است. این یعنی زبان مشترک موسیقی در کل دنیا ! الفبای موسیقی در واقع از ۷ نت (دو، رِ، می، فا، سُل، لا، سی) تشکیل شده است. اما در گذشته ۶ نت بوده و نت (سی) بعد ها به آن ها اضافه شده است. همچنین به جای نت دو، نت اوت وجود داشت اما به دلیل دشواری در نت خوانی، جایش را به نت دو داد.

اولین تمدنی که به نت نویسی پرداخت یونان باستان بود ، در یونان باستان هر ساله المپیاد موسیقی برگزار میشد و در این مراسم سازهای نی و چنگ نواخته می‌شدند. در نظام الفبایی تئوری یونان باستان ، نت لا مبداء قرار گرفته و نت ها بر طبق همان تئوری ، با هفت حرف آغازین الفبای لاتین نامگذاری شدند.

از ۳۰۰۰ سال پیش این نشانه ها شکل های مختلفی داشته که امروزه آن نشانه ها تکامل پیدا کرده و به نام نت معروف شده اند. در چین قدیم برای نت نویسی موسیقی نشانه هایی را به کار می بردند که بیان گر یک جمله ی طولانی بود ولی هندی ها آن نشانه ها را خلاصه و ساده تر کرده و برای هر عبارت یک نشانه ی ثابت را به کار بردند. سپس، در سال ۷۰۰ ق.م، یونانی ها از حروف الفبا برای صدا های موسیقی استفاده کردند.

جمع این نشانه ها بیش از ۱۵۰۰ نوع بود با اینکه حفظ کردن ۱۵۰۰ شکل، بسیار مشکل بود با این وصف ۱۴۰۰ سال طول کشید تا سیستم بهتری را انتخاب کنند که قادر باشد صدا های تیز و بم را نشان دهد. در قرون وسطا در کلیسا های کاتولیک قدیم نشانه هایی را برای آواز های مذهبی به کار می بردند که به نام سیستم نت نگاری (نویمن) معروف است.این سیستم نشانه های کامل تری داشت اما باز ۱۰۰ سال طول کشید تا بالاخره در سال ۱۲۰۰م، نشانه هایی وضع کردند که به نام سیستم نت نگاری (منسورال) مشهور است.

در این سیستم، چون احتیاج به صدای کشیده بود از نت های بزرگ و کشیده استفاده میکردند و وقتی احتیاج به نت های کوتاه می‌بود از نشانه های کوچک و کوتاه. در سال ۱۴۵۰م ، برای یک نت کشیده نت میان تهی سفید را انتخاب کردند و برای یک نت کوتاه نت میان پر سیاه را ، بعد ها شکل نت ها تغییر کرده و به نت های امروزی درآمدند.