چشم های بی گناه پارت ۱

بالاخره بعد مدتی تصمیم گرفتم داستانم رو منتشر کنم امیدوارم خوشتون بیاد. صفحه اول مقدمس و از صفحه دوم شروع میشه

مقدمه : این یه داستان درباره یک کشور خیالی به اسم « تیفانی » هست . زمان داستان تقریباً به ۱۰۰ سال پیش بر میگرده . به طور کلی دو بخش اصلی هست که اسم بخش اول چشم های بیگناهه. بخش اول از زبان کارلوس و بخش دوم از زبان اماست . (با اما و کارلوس تو همین پارت آشنا میشین ) هر بخش تعدادی پارت داره که این مطلب پارت اول از بخش اول داستانه. بریم که وارد این داستان هیجان انگیز بشیم.

باران نم نم ، جای خود را با طوفان عوض کرده بود ، سر و تنم غرق در قطره های درشت طوفان بود. می دویم تا غاری ، سرپناهی ، سایبانی چیز پیدا کنم و از شر شلاق های طوفان راحت شوم. کلبه ای چوبی از دور دست پیدا بود . کلبه ، قدیمی و زوار در رفته بود . در زدم . صدایی کلفت و مردانه گفت : « بفرمایید داخل . » چندین تخت در آنجا بود و چند مرد و زن و کودک روی آنها خوابیده بودند . _ سلام اینجا اقامتگاه است ؟ + بله . قدیمیست ولی می توانید از شر طوفان و حیوانات وحشی در امان بمانید.

راه دیگری نداشتم یا اینجا یا زیر طوفان ، پس پرسیدم : چقدر باید برا موندن تا صبح بدم؟ + ۱۵۰ رول ( roovel ) رول واحد پول این کشور بود‌ ، کشور تیفانی . کشوری کوچک ولی زیبا . در روز های اولیه ی ورودم هم کم از زیبایی اش ندیدم. مبلغ گفته شده را روی میز گذاشتم به سمت یکی از تخت ها حرکت کردم. دو تخت در طبقه ی دوم خالی بود ولی سقف چوبی هر دویشان چکه می کرد . تصمیم گرفتم به حمام بروم و لباس هایم را عوض کنم . شمشیر و کوله ام را روی تخت گذاشتم و به سمت حمام رفتم ولی شخصی در حال تمیز کردن حمام بود .

دختری با مو های طلایی و چشمانی آبی ، در واقع چشمی آبی. روی چشم چپش چشم بندی بود . لباس هایش کهنه و وصله زده بودند و دو زانو روی زمین سرد حمام نشسته بود. _ اوه ، سلام آقا . فعلا در حال تمیز کاری هستم لطفاً چند دقیقه ی دیگر تشریف بیاورید. لحن سخنش مودبانه بود و کاملا متین حرف میزد. + باشه در کلبه یک پسر خدمتکار نیز بود . پسرک مو های سیاه و چشم آبی داشت . چشم چپ پسرک هم نیز بسته بود . برایم سوال شد که چرا هر دو چشم های چپشان بسته بود. دلیل خاصی داشت یا اتفاقی بود. من هم وقت داشتم و هم کنجکاوی و جلو رفتم و از پسرک ماجرا را جویا شدم

_ چندین سال پیش گروهی که اکثرا چشم هایی آبی داشتند به قصر حمله می کنند و در این حمله ملکه کشته میشود. شاه در غم و اندوه ملکه ، دستور می دهد که چشم چپ تمام چشم آبی ها را کور کنند و از امکانات اجتماعی کمتری برخوردار باشند. چرا باید به خاطر کار گذشتگان این بچه ها عذاب ببینند ؟ این مهم ترین سوال ذهنم بود. صدای نازک دختر رشته ی افکارم را پاره کرد . _ نظافت حمام تمام شد . می توانید تشریف ببرید . تنم که تازه خشک شده بود را به آب زدم . بعد از حمام ، طوفان به چهار چوب کهنه ی خانه رحم کرده بود و آرام تر شده بود . در بین فکر همین قوانین عجیب خواب چشمانم را فرا گرفت. صبح با صدای جیغ بیدار شدم.

سراسیمه به اطراف نگاه کردم از پنجره ی کلبه صاحب اقامتگاه را دیدم که کسی را میزد . پله های تخت را پایین رفتم و به پشت کلبه دویدم. دختر را زیر کتک گرفته بود . جلوی مرد ایستادم و گفتم : چیکار می کنی کشتیش بچه رو . _ خدمتکار خودمه هر کاری می خوام می کنم . زده ظرف ها آشپزخونه رو شکونده ، بزار تمام استخوناش رو بشکونم . + بابا چهار تا ظرف بیشتر نبوده که . در ذهنم گفتم : من این همه می جنگم که جون بقیه رو نجات بدم ، چرا یه بار بی جنگ نجات ندم. پس ادامه دادم : اصن پول ظرفا رو میدم این بچه رو ول کن . _ برو بابا و دستش رو اورد تا من رو هل بده ..

دستش رو گرفتم و با زانو زدم تو شکمش . دو زانو رو زمین نشست و دستش رو روی شکمش گرفت. دخترک غرق در اشک و خون بود . با تکه بانداژ هایی که در کیفم بود زخم هایش را بستم . پسر خدمتکار لباس دیگری به دختر داد و لباسش را عوض کرد . رو به صاحب اقامتگاه کردم و گفتم : تو که نیازش نداری پس فک کن مرده. مرد که هنوز از درد به خود می پیچید گفت : فقط از اینجا دور شو. وسایلم رو بر داشتم و دخترک دنبالم اومد. + من کارلوس هستم . اسم تو چیه؟ _ من اما هستم. تکه چوبی به دست اما دادم تا به عنوان عصا استفاده کند. راه طولانی در پیش داریم

پارت یک تموم شد لایک و کامنت فراموش نشه