زندگی نامه لئوناردو داوینچی

سال‌های ابتدایی زندگی نامه لئوناردو داوینچی لئوناردو داوینچی (Leonardo di ser Piero da Vinci) در ۱۵ آوریل ۱۴۲۵ میلادی (۲۶ فروردین ۸۰۴ شمسی) در وینچی ایتالیا چشم به جهان گشود. پدر او سر پیئرو و مادرش کاترینا با یکدیگر ازدواج نکرده بودند. پدر او سر دفتردار و ارباب و مادر او رعیت بود. مادرش بعد از تولد وی با فردی دیگر ازدواج کرد. لئوناردو به‌ عنوان فرزندی مشروع با پدرش زندگی کرد. او ۱۷ برادر و خواهر ناتنی داشت؛ ۱۲ خواهر برادر ناتنی از سمت پدرش و ۵ نفر از سمت مادرش.

تحصیلات لئوناردو آموزش ابتدایی، شامل خواندن نوشتن و ریاضیات را یاد گرفت، ولی استعداد هنر او از همان سال‌های ابتدایی مشهود بود. در اوایل زندگی‌اش شروع به یادگیری قوانین علوم و طبیعت کرد و دانشی که به دست آورد باعث شد به راحتی بتواند هر آنچه که میخواهد به تصویر بکشد. همین دانش به او کمک کرد که نه‌تنها به‌عنوان نقاش، بلکه با عنوان طراح، مجسمه ساز و مخترع خود را به جهان معرفی کند. این دانش و آگاهی سبب شد که نه‌تنها آثار وی جزو مشهورترین آثار جهان شناخته شوند، بلکه الهام‌بخش هنرمندان زمان خود و حتی زمان حال باشند.

حرفه در جوانی در سال ۱۴۶۶ وقتی که ۱۴ سال داشت، به‌ عنوان شاگرد وروکو که یکی از مشهورترین هنرمندان آن زمان بود کار کرد. در طول این ۶ سال چندین تکنیک یاد گرفت. این تکنیک‌ها، شامل فلزکاری، کار با چرم، کنده‌کاری، مجسمه‌ سازی و طراحی و نقاشی، شیمی، متالورژی، گچ‌کاری، مکانیک و نجاری می‌شدند. قبل از سن ۲۰ سالگی به‌عنوان استادکار، کارگاه هنری خود را در سن جوانی باز کرد. اولین اثر تاریخ‌دار وی با قلم و جوهر در ۵ آگوست ۱۴۷۳ به نام چشم انداز دره آرنو بود. حتی بعد از باز کردن کارگاه، خود او نتوانست از وروکی جدا شود و همچنان با او همکاری می‌کرد. برخی هنرمندان آن زمان گفته‌اند که وروکی با کمک داوینچی توانست اثر غسل تعمید مسیح را کامل سازد. داوینچی بخش پس‌زمینه و فرشته جوانی که جامعه مسیح را در دست دارد را کشیده است. طبق گفته‌های چند تن از بهترین نقاشان، وروکی بعد از مشاهده شاهکار داوینچی، نقاشی را کنار گذاشت و دیگر دست به قلم نشد. در سال ۱۴۷۸ و بعد از ترک کارگاه وروکی، داوینچی اولین سفارش مستقل خود را برای یک محراب در کلیسایی در کاخ فلورانس دریافت کرد. سه سال بعد راهبان اگوستینی در سان دوناتو او را مامور کردند تا نقاشی ستایش مغان را برایشان بکشد، ولی او شهر را ترک می‌کند و هر دو نقاشی را بدون اینکه کامل بکشد رها می‌کند.

آثار هنری و زندگی نامه لئوناردو داوینچی درست است که لئوناردو داوینچی به دلیل توانایی‌های هنری خود مشهور است، اما تعداد خیلی کمی نقاشی منسوب به او وجود دارد. یکی از دلایل این است که علایق او خیلی متنوع بودند و تنها هنر نقاشی با آثار فراوان ندارد. مشهورترین آثار وی مرد ویترویوسی، شام آخر و مونالیزا است.

مرد ویترویوسی علم و هنر به‌خوبی در اثر داوینچی به نام مرد ویترویوسی تلاقی پیدا کردند. این اثر در سال ۱۴۹۰ کشیده شد. این اثر بدن برهنه مردی را در دو حالت روی هم نشان می‌دهد که دستان و پاهایش را در داخل یک مربع و دایره از هم باز کرده است. این طرح نشان‌دهنده مطالعات داوینچی بر تناسب و تقارن و نیز نشان‌دهنده علاقه او برای نشان‌دادن رابطه انسان با جهان طبیعت است.

شام آخر در حوالی سال ۱۴۹۵، لودوویک اسفورزا (دوک میلان) به داوینچی ماموریت داد تا نقاشی شام آخر را روی دیوار پشتی سالن غذاخوری داخل صومعه سانتا ماریا دله گرتزیه بکشد. این شاهکار هنری که سه سال کشیدن آن طول کشید، زمانی را به تصویر می‌کشد که مسیح به ۱۲ حواری خود که برای شام دور هم جمع شده بودند، می‌گوید که به‌زودی یکی از آنها به او خیانت خواهد کرد. گستره حالت‌های صورت و زبان بدن اشخاص دور میز به این قطعه هنری ماهرانه جان می‌بخشد. انتخاب رنگ‌های تجربی و استفاده آنها به طور مستقیم بر دیوار گچی خشک به‌جای گچ تازه، یکی از دلایل فرسوده شدن و فروریخته شدن این نقاشی است؛ اگرچه ترمیم نا به جا باعث آسیب بیشتر به آن شد، حال با استفاده کردن از تکنیک‌های بازسازی مدرن مستحکم شده است.

مونالیزا در سال ۱۵۰۳ داوینچی شروع به کشیدن مشهورترین نقاشی خود و شناخته‌شده‌ترین نقاشی جهان، یعنی مونالیزا کرد. ویژگی خاص این کار سفارشی، لبخند مرموز این زن در این نیمه پرتره بوده که به‌خاطر تکنیک خاص داوینچی به نام اسفوماتو است. از دیگر جذابیت‌های خاص مونالیزا، می‌توان به پنهان بودن هویت سوژه اشاره کرد. همه می‌خواستند بدانند که سوژه کیست. حدسیاتی زده شد که سوژه ممکن است یکی از این افراد باشد؛ مادر داوینچی، پرنسس ایزابلا ناپل، یک فاحشه ناشناس. حتی حدس‌هایی زده شد که سوژه اصلا زن نیست و شاگرد او است که لباسی زنانه پوشیده است. بر اساس تحقیقات یک زندگی نامه‌نویس قدیمی، مونالیزا تصویر لیزا دل ژوکوندو همسر یک تاجر ابریشم است. اسم اصلی نقاشی یعنی لبخند ژوکوند از این نظریه حمایت می‌کند، اما قطعی نیست. برخی اهل هنر احتمال می‌دهند که داوینچی این نقاشی را به مناسبت فرزند تو‌راهی‌ این زوج سفارش گرفته است و این یعنی که سوژه در تصویر باردار بوده است. طبق آنچه که در زندگی نامه لئوناردو داوینچی آمده است، حدسیات بر این بوده که خانواده ژوکندو این نقاشی را سفارش دادند، ولی باید اظهار کنیم که آنها این نقاشی را هرگز دریافت نکردند. نقاشی مونالیزا از نظر داوینچی همیشه جای پیشرفت داشت و او کمال‌گرا بود و هرگز از نقاشی جدا نشد. مونالیزا امروزه در موزه لوور پاریس پشت شیشه‌های ضدگلوله نگه‌داری می‌شود. سالانه افراد زیادی از سراسر جهان برای بازدید از آن به این موزه می‌روند.

نبرد آنگیاری در سال ۱۵۰۳ داوینچی شروع به نقاشی اثر نبرد آنگیاری کرد. یک نقاشی دیواری که برای سالن شورا سفارش داده شده بود. اندازه این اثر دوبرابر اثر شام آخر بود. قبل از اینکه داوینچی فرصت کند و آن را تمام کند، این نقاشی بعد از ۲ سال شروع به خراب‌شدن کرد.

سال های آخر در زندگی نامه لئوناردو داوینچی در سال‌های ۱۵۱۳ الی ۱۵۱۶، لئوناردو بیشتر زمانش را در بلودره در واتیکان رم گذراند. اکتبر ۱۵۱۵، فرانسورا اول فرانسه، میلان را دوباره فتح کرد. در ۹ دسامبر، لئوناردو در جلسه فرانسورا اول و پاپ لئو دهم که در بولونیا ایتالیا برگزار شد حضور داشت. از طرف فرانسورا لئوناردو ماموریت گرفت که شیری مکانیکی درست کند که بتواند به جلو راه برود و سپس سینه‌ اش را باز کند تا خوشه‌ای از گل نیلوفر نمایان شود. در سال ۱۵۱۶، او به خدمت فرانسوا درآمد و وی به او اجازه استفاده از عمارت کلوس لوس در نزدیکی اقامتگاه پادشاه در قلعه سلطنتی آمبویز را داد. در این مکان بود که او ۳ سال آخر عمرش را به همراه دوست و شاگردش فرانچسکو ملزی سپری کرد و در مجموع ۱۰۰۰۰ سکه طلا یا نقره دریافت کرد.

درگذشت لئوناردو داوینچی لئوناردو داوینچی در ۲ مه ۱۵۱۹ در کلوس لوس فرانسه درگذشت. لئوناردو داوینچی و فرانسوا اول در آن سال ها با هم صمیمی شده بودند. شخصی به نام وازاری می‌گوید که وقتی لئوناردو داشت از دنیا می‌رفت، شاه سر او را در آغوش گرفته بود. با اینکه فرانسوی‌ها این داستان را دوست دارند و بسیاری از هنرمندان در نقاشی‌ها آن را به تصویر کشیدند، ولی ممکن است افسانه بوده و واقعیت نداشته باشد. وازاری همچنان اظهار کرد که لئوناردو در روزهای آخر خود، او را به دنبال کشیشی فرستاد تا وصیت خود را به او بگوید و عشا ربانی را به جا آورد. در زندگی نامه وی آمده است که طبق وصیتش ۶۰ گدا به دنبال تابوت او راه افتادند و او در کلیسای سنت هوبرت در قلعه آمبویز به خاک سپرده شد. ملزی شاگرد و دست پرورده داوینچی قیم و وارث اصلی او بود و پول، نقاشی‌ها، ابزار، کتابخانه و وسایل شخصی لئوناردو به او ارث رسید. سالای که شاگرد دیرینه لئوناردو بود، نیمی از تاکستان لئوناردو را دریافت کرد. برادران وی نیز زمینی دریافت کردند و خدمتکارش نیز شنل مشکی گران‌قیمت با لبه خزدار به ارث برد.

سخنان لئوناردو داوینچی داوینچی فقط یک نقاش نبود، او یک متفکر برجسته هم محسوب می‌شد؛ کسی که از زمان خود چندسال جلوتر بود. تعدادی از نقل قول های وی را در این بخش برای شما آورده ایم: سادگی نهایت پیچیدگی است. همه دانش ما ریشه در ادراک ما دارد. چیزی که ذهن مرا درگیر کرده، این است که چرا مردم کارهایی را دوست دارند که برای انجام آن نیازی به تلاش کردن نیست. آنها اجازه می دهند هر اتفاقی برایشان بیفتد و همچنان حس رضایت دارند. این به یعنی آنها خودشان را به تقدیر سپرده اند. هرکسی به اندازه کافی وقت و زمان دارد، ولی مهم این است که چطور از این زمان استفاده کنید.

فراتر از یک هنرمند لئوناردو داوینچی مردی از رنسانس بود و در دوره خود هنرهای زیادی به جهان نشان داد. او برخلاف بسیاری از آدم ها آن زمان، علم و هنر را از هم جدا نمی دانست. همین دلیل بود که به نقاشی های او عمق میداد. او یادداشت هایی شامل ۱۳۰۰۰ صفحه به جا گذاشت که شامل اختراعات، خلاقیت ها، آزمایشات و طراحی های وی بودند. مواردی، چون معماری، آناتومی، طراحی های مربوط به ماشین پرنده، مطالعاتی در مورد گل و گیاه نیز در این نوشته‌ها یافت می‌شد. براساس زندگی نامه لئوناردو داوینچی، وی نه‌تنها یکی از مشهورترین مردان دوره رنسانس بود، بلکه یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های آن دوره نیز محسوب می‌شد. تفکرات وی بسیار جلوتر از زمان خود بود. لئوناردو تنها یک هنرمند نبود، او یک متفکر بود و توانست در دوران حیات خود آثار و اختراعات بزرگی را ثبت کند. اگرچه در اوایل زندگی‌اش با مشکلاتی مواجه شد، ولی توانست آن دوران را سپری کند و به یکی از چهره های مشهور جهان تبدیل شود. هنوز هم از آثار وی به عنوان مشهورترین آثار تاریخ نام برده میشود و همچنان افراد زیادی از هنرهای او تاثیر می‌پذیرند.