[ جرقه ]

خسته بود . خسته تر از همیشه . جسمش توانی برای نگه داشتن روحش نداشت و توی وجودش احساس سنگینی میکرد . تمام تمرکزش روی این بود که مراقب قدم های سستش باشه که خودش رو پخش به زمین پیدا نکنه.

درد ، زخم ، سست، خسته ، بی خواب ، سردرد ، درمانده ! این ها کلمه هایی بودن که میتونستی اون دختر عجیب رو توصیف کنی . و ... خاکستری ! اون دختر خیلی خاکستری بود ... پس اون رویاهای رنگین چی؟ کی اونارو خاکستری کرده بود؟ کی رنگهاشو ازش دزدیده بود؟ اون به خوبی که اگه تغییر نکنه،، نابود میشه ! اما برای اینکار به امید احتیاج داشت! اما شاید هم قدرت تغییر در ناامیدی بود . . . کی می دونست؟

صدایی در مغزش بار ها به او یاداوری میکرد ،، "داری از هم میپاشی." و این هم برای عقب نشینی کافی بود . او به خوبی ترس رو در وجودش احساس میکرد و خوب هم میدونست که زندانی ترسشه..باید پرو بالش رو باز میکرد و خودش رو ازاد میکرد.. جرقه! به یه جرقه احتیاج داشت؟ یا یه خواب عمیق ؟ یه خواب ابدی ؟

اما روح نادان اون نمیدونست! نمیدونست که خندیدن کافیه ! اون باید به حماقتش بخنده ، تا بزرگ بشه ، تا تغییر کنه . یه تغییر بزرگ! و اروم با خودش زمزمه میکرد " چرا زنده موند انقد سخته؟"