منو به یاد بیار p1

با لباس های پاره پوره یه گوشه خیابون نشسته بودم هوا سردبود. مردم با نگاه های دلسوزانشون عصبیم میکردن داشتم از سرما یخ میزدم فقط ارزو میکردم کاش همینجا بمیرم _کیم الکسا؟! کسی اسممو گفت سرمو بالا کردم و چند نفر با کت و شلوار های مشکی بالا سرم بودن با لحن تئنه امیزی گفتم_فرمایش _شما باید همراهمون بیاین _رو چه حساب؟

_رئیس دستور دادن شمارو پیدا کنیم _این رییستون کیه؟ _نمیتونیم بگیم_خب من نمیام _پس مجبوریم به زور متوسل بشیم اومدن بازومو گرفتن ببرنم_هوی دستو بکش خودم میام رفتم سمت ماشینی از اشاره کردن و سوار شدم. ماشین حرکت کرد، تو فکر فرو رفتم، این یارو منو واسه چی میخواد؟ مگ من چی دارم که خودمم خبر ندارم؟ _هی راننده _بله خانم کیم_این رییستون منو برای چی میخواد؟ _اطلاعی نداریم

_خب پس منو از کجا میشناسه_اطلاعی نداریم_شما از چی خبر دارین اخه_ شرمنده خانم کیم _اه.. حالم بهم میخوره میگین خانم کیم چیشش بعد از بیست دقیقه رسیدیم از ماشین پیاده شدم و یه خونه گنده و لوکس جلوم بود _پشماممم عجب جاییه! رفتیم وارد خونه شدیم خیلی قشنگ بود منو بردن توی یه اتاقی...

یه مرد قد بلند با موهای بلند و سیاه و پیرهن سیاه پشت به من وایساده بود _اقای هوانگ کیم الکسا رو اوردیم برگشت و به من نگاه کرد خداییش خیلی جذاب بود _تو خود الکسایی؟! _با اجازت _خوبه_بین من هیچی ندارم یه فقیر بدبخت بیچاره کارتون خوابم _میدونم_خب تو که این همه ثروت داری پس من به چه کارت میام؟ _میخوام مال خودم بکنمت، بالاخره _وات؟! من؟! شوخیت گرفته داداش؟! _نه جدی میگم _فکر کنم خل شدی_هعی یه زمانی خاندان کیم ابهتی داشت الان ببین وارثشون چه بلایی سرش اومده _یه جوری میگی وارث خاندان کیم انگار وارث یه خاندان بزرگ مافیایی بودم_خب هستی_پس را خودم خبر ندارم؟! _چون چیز خوردت کردن فراموشی گرفتی

_در هر صورت من دوست پسر نمیخوام شرمنده اومدم برگردم برم که جلو راهمو سد کردن_شرمنده نمیتونم بزارم بازم گم بشی خودت خواستی پیدات کنم ببریدش تو اتاقش _چشم قربان.....

چطور بود؟ پارت بعدو بزارمم؟