پروانه

سلام بچه ها این یه رمان هستش. ممنون از ناظری که برام زد ویرایش خیلی دوست داشتم این ناظرو

کیفم رو داخل کمد گذاشتم و به حیاط رفتم.روز سرد و بی احساسی بود.اواخر پاییز بود و هر روز هوا سرد تر میشد.من لسا هستم دختر شونزده ساله ای که در دبیرستان شبانه روزی خصوصی درس میخونم.کتاب در دست به سمت نیمکت کوچکی در آخر حیاط رفتم.کتاب را باز کردم و شروع به خواندن کردم.اسم کتاب «نت های زندگی»بود. زنگ خورد.بدون هیچ احساسی نسبت به این موضوع به سمت کلاس رفتم.

معلم شیمی،خانم اسپارا شروع به درس دادن کرد و در همین حوالی بهترین دوستم یک نامه در جامدادیم گذاشت.متوجه این موضوع شدم و کاغذ را باز کردم. نوشته بود:«بعد از مدرسه یک چیزی نشانت میدهم»این حرف تنها یک معنی داشت.من و او هم اتاقی بودیم.و او تازه به خرید رفته بود و می‌خواست خرید هایش را نشانم دهد. من و میکی از کلاس سوم با هم دوست بودیم.الان هم کلاس دهم هستیم.کاغذ را پاره کردم و به او علامت باشه را نشان دادم.

مدرسه تمام شد و من و میکی به سمت اتاقمان حرکت کردیم.میکی با صدای بامزه همیشگیش گفت:«برات یه کتاب از کتاب خانه مدرسه قرض گرفتم.خیلی باحاله.جلدش چوبیه.یه الماس هم روی جلدش هست.اسمش هم فکر کنم....پروانه بود.» من هم با لبخند جوابش را دادم و در اتاق را باز کردم.کتاب روی میزم بود.بدون هیچ عجله ای رفتم و کتاب را برداشتم. چیزی یادم افتاد و گفتم:«کتاب خانه؟مدرسه ما که کتاب خانه نداره!»میکی با هیجان تمام گفت:«همین دیگه!یه در پیدا کردم و رفتم داخل کتاب خانه.میخوام بعد از ساعت خاموشی تو رو هم ببرم.»

ساعت خاموشی فرا رسید.من کتاب رو برداشتم و با میکی به سمت در مخفی حرکت کردیم.یه در که فکر میکنم قبلاً اینجا نبود را دیدم. در را با حکاکی چوب های جادو و پری ها تزئین کرده بودند.دستگیره را گرفتم و چرخاندم.حیرت زده شدم.قفسه های بلند و سنگی کل کتاب خانه را گرفته بودند و تا سقف رفته بودند.در قفسه ها کتاب های کهنه و زیبایی وجود داشت.من و میکی داخل رفتیم و ناگهان در پشت سرمان با صدایی آرام بسته شد.من کتاب را روی میز سنگی وسط کتاب خانه گذاشتم و کتاب ها را نگاه کردم.ولی هنوز نمی دانستم چرا هیچ وقت اینجا را ندیده بودم.میکی جیغی کشید و من برگشتم.کتاب «پروانه»باز شده بود و نور سفیدی از آن بیرون زده بود.نور شدید تر شد و من دیگر چیزی ندیدم.