توهم شیرین...

اون بین واقعیت و خیال .. اما همیشه پیش من

بارونِ صبحِ عروسیشون عجیب قشنگ می‌بارید. همه چیز آماده بود؛ از گل‌های یاس روی میزها گرفته تا لبخند خجالتیِ یلدا پشت در اتاق آماده‌سازی. علی، وقتی برای اولین‌بار لباس سفید تنش دید، انگار دنیا ایستاد. با خودش گفت: «این خوشبختی چقدر بزرگه… نکنه یه روز از دستم بره.»

کسی نمی‌دونست این جمله چند ساعت بعد چقدر دردناک می‌شه.

مراسم نیمه‌کاره مونده بود که صدای شلیک پیچید. همهمه شد. جیغ… دویدن… و بعد فقط سکوت. یلدا بین بازوهای علی افتاده بود. خونِ کم‌رنگ شده روی لباس سفیدش، تنها چیزی بود که علی نگاه می‌کرد. لب‌هاش می‌لرزید: «نه… نه عزیزم… چشاتو ببند اصلاً… بخواب… فقط بخواب…» صدای آمبولانس‌ها خوابش نکرد. در بیمارستان گفتند تمام کرده. اما علی قبول نکرد.

چهل روز گذشت. همه فکر می‌کردن با سکوت دائمی و نگاه خالیِ علی، کم‌کم قبول می‌کنه. اما علی هر غروبی از خونه بیرون می‌زد، لبخند می‌زد، دستش رو کمی بالا می‌گرفت و زیر لب می‌گفت: «یلدا… دیر کردیم بیا بریم قدم بزنیم.» برای خودش عادی شده بود که صندلی کنار تختش همیشه «پر» باشه. بلندبلند می‌گفت: «صبح به‌خیر عشق من… چرا انقدر موهاتو نامرتب کردی؟»

و بعد با دقت، هوا رو شانه می‌زد.

گاهی باهاش بحث می‌کرد، قهر می‌کرد، آشتی می‌کرد… انگار نه انگار که کسی جلوی پاش نیست.

اضافی