“سراب یار ✯

امیدوارم خوشتون بیاد…

یار مرا دید و در دل من فروغی زد، اما سایه‌ای بود، نه نور حقیقی از آن زد. دل در پی‌اش راند، چو مرغی بی‌قرار، که می‌پندارد آفتاب را در افق تار. توهمی بود، نه یار، نه سایه‌ی مهربان، نقشی از خیال، بی‌روح و بی‌جان. بس که نازیدم به این خیال خام، شد دل بی‌قرار، ز سر عشق بی‌نام. ای دل خام، ز توهم برهان خود را، که یار راستین نیست به خواب و رؤیا.

دل پر ز غم و چشم به راه و سحر، بی‌تو بی‌قرارم، چون مرغی به پر. نسیم غروب می‌پیچد در باغ دل، ولی صدای تو نیست، تنها ناله و هجر. دلم در طلب روی تو هر شب می‌گرید، بی‌تو چون گلی پژمرده در این سرای خالی و سرد. چشمم به در دوخته، به انتظار آن نگاه، که بازگردی و برداری ز دل این غمراه. ای مه دور، بیا که جان به فدایت، که بی‌تو این دلتنگی پایانی ندارد، ای یار.

دل من ز شوق وصال تو خون شد، بی‌تو هر لحظه جانم غرق در جنون شد. عشق تو آتشی‌ست که در جانم زبانه کشید، هر نفس به یاد تو دل بی‌تابم لرزید. چون پروانه‌ام دور شمع رخسار تو می‌گردم، در هجر تو چون شب سیاه، تنها می‌میرم. دل شکسته‌ام را با نگاهت مداوا کن، که بی‌تو هر صبح و شامم غمگین و تنها کن. ای جان جانان، ای همه آرزو و امید، بی‌تو این عاشق دیوانه در غم ماند و رنجید.

چشم تو، چون کهکشان در شب‌های تار، که هر نگهش ز خود می‌رباید بی‌قرار. در آن دو چشمت موجی‌ست از خیال، که دل ز طوفانش گم شد در اقبال. چون دو مروارید ز ژرفای دریا، می‌درخشند و می‌برند جان ما را. نگاهت حکایتی‌ست از عشق ناب، که بی‌آن نبیند دل خوشی و خواب. ای چشم مست و زیبا، مرا بسوزان، که در آتش نگاهت دل بسوزان.