در سکوت نبود تو؛

اولین پستم تو این دسته و شعر ساخت خودم امیدوارم قشنگ باشه ببخشید بد شده💗:)

نمی‌دانم کجایی... اما هر روز، دلم بی‌اختیار دنبالت می‌گردد. در صدای باد، در روشنای غروب، در تمام لحظه‌هایی که هیچ‌کس نیست...

گاهی فکر می‌کنم شاید همین حالا، تو هم به یادت افتاده‌ام، شاید جایی دور، همان دل‌تنگی من را حس می‌کنی...

یاد تو مثل نسیمی‌ست که آرام از کنارم می‌گذرد، نه آن‌قدر شدید که آزار دهد، نه آن‌قدر کم که فراموش شود...

من هنوز به جاهایی سر می‌زنم که با تو رفته بودم، همان نیمکت کنار خیابان، همان کافه‌ی کوچک، همان غروبی که گفتی: “مواظب خودت باش.”

زمان گذشت، خیلی چیزها عوض شد، اما هنوز وقتی باران می‌بارد، دلم می‌خواهد بهت بگویم: کاش اینجا بودی، تا با هم زیر باران راه برویم، و من فقط نگاهت کنم، بی‌هیچ حرفی...

می‌دانی؟ آدم‌ها را نمی‌شود “تمام” فراموش کرد. گاهی فقط یادشان ساکت می‌شود، اما از دل نمی‌رود...