طلـوع نَـࢪمـ پـاییزے 𖦹Ꜥꜥ🪶 ٌ 𝅄          

عطـࢪ وانیلـے ڪـہ آࢪامـْ دࢪ خـانـہ مے ࢪقصـد؛ نہ یک ࢪایحہ‌ۍ معـمولے ..

او لطافتے است کہ هـࢪ گوشہ‌ۍ آࢪام خانـہ ࢪا لمْس مےکند و دیواࢪها ࢪا بہ زندگے مےآوࢪد.

هࢪ باࢪ کہ بہ او نزدیک مےشوم، گࢪمایـے مانند نسیمے نࢪم بࢪ تنم مےنشیند و دلهࢪه‌هاے وجودمْ محو مےشوند.

وجودش نورے‌ست کہ از میان پࢪده‌هاے ࢪقصان عبوࢪ مےکند و سایہ‌هاے سࢪدِ خانہ ࢪا بہ ࢪنگ آࢪامش دࢪ مےآورد.

دࢪ حضوࢪ او، حتے زمان آهستہ‌تࢪ مے‌گذرد و من، دࢪ میان این ࢪایحہ، مےخواهم بࢪاۍ همیشہ بمانم؛ مانند نفس کشیدن دࢪ قلب ࢪویایـے کہ هیچ‌گاه پایان نمےیابد.