نور بی انتها

غرق در فکر و خیالت ؛

من مثل ماهی‌ام که در کویر افتاده، تشنه‌ی دریایی که فقط در خیال می‌بینمش. تو همان دریا هستی؛ وسیع، بی‌پایان و دست‌نیافتنی.

هر بار که می‌خواهم از تو دل بکنم، انگار ریشه‌هایم به سمتت کشیده می‌شوند. می‌دانم نزدیک شدن به تو خار دارد، اما دستم را باز هم در آن باغ می‌برم.

تو مثل بارانی هستی که بر خاک خشک می‌بارد، من مثل آن خاکم؛ حتی اگر خفه شوم، تو را می‌نوشم

من عا*شق شدنی را انتخاب کردم که می‌دانستم پایانش شکست است. ولی مگر ع*شق، انتخاب است؟

اگر روزی نباشی، همه‌ی واژه‌ها برایم بی‌معنا می‌شوند، حتی "من" بدون "تو" هیچ تعریفی ندارد.