وقتی می‌فهمی هر آدمی یک دنیا پشتش دارد

اسم این حس عجیب که وقتی به غریبه‌ها نگاه می‌کنی سراغت می‌آید چیست؟

تصور کن: توی اتوبوس نشستی، یک دختر جوان با هدفون روبه‌رویت نشسته. شاید داره به آهنگ موردعلاقه‌اش گوش می‌ده، شاید تازه از یک شکست عشقی بیرون اومده. تو هیچ‌وقت داستانش رو کامل نمی‌دونی… اما همون لحظه یه حس عجیبی از راه می‌رسه: آها! هر آدمی اینجا قهرمان داستان خودش هست.

این حس اسم داره: سوندر. یعنی لحظه‌ای که می‌فهمی تمام آدم‌هایی که می‌بینی، زندگی‌هایی به‌همون اندازه پیچیده و پر از جزئیات دارند که زندگی خودت. سوندر واژه‌ایه که جان کوئینگ تو «فرهنگ غم‌های ناآشنا» ساخته؛

چرا مهمه؟ باعث میشه به آدم‌ها با مهربانی و درک بیشتری نگاه کنیم. کمک می‌کنه از دنیای خودمون بیرون بیایم و بفهمیم که ما تنها "قصه‌گو"ی این جهان نیستیم. حتی می‌تونه الهام‌بخش نویسنده‌ها و هنرمندها باشه.

سوندر یادآور اینه که ما تنها قصه‌گوی این جهان نیستیم؛ هر کسی قهرمان داستان خودش هست. این آگاهی می‌تونه هم آرامش‌بخش باشه، هم کمی غم‌آلود، چون می‌دونی هیچ‌وقت همه این داستان‌ها رو کامل نخواهی دانست. دفعه بعد که در خیابان قدم می‌زنی، کمی آهسته‌تر راه برو… به چهره‌ها نگاه کن… و به یاد بیار که پشت هر نگاه، یک دنیا جریان دارد.

جان کوئینگ (John Koenig) هست که کلمه‌ی Sonder رو ساخت و توی پروژه‌ی The Dictionary of Obscure Sorrows معرفی کرد. اون کسیه که احساساتی که اسم خاصی ندارن رو با واژه‌های تازه و شاعرانه نام‌گذاری می‌کنه. پس هر وقت درباره‌ی Sonder حرف می‌زنیم، یعنی داریم به ایده‌ها و حس‌هایی که جان کوئینگ توی این فرهنگ خلق کرده اشاره می‌کنیم.