داستانی که با خون نوشته شد؛ آغاز واقعی ومپایرها

قرن‌ها پیش، وقتی هنوز علم نتونسته بود بگه چرا کسی بی‌دلیل تب می‌کنه، یا چرا یه شهر کامل یه شبه ضعیف و بیمار می‌شه… مردم یه توضیح داشتن: مرده‌ای برگشته. اما نه یه روح. نه یه خیال. بلکه کسی که قبلاً دوستش داشتی… اما حالا داره دورت رو خالی می‌کنه. اما این داستان از کجا شروع شد؟!

🌘 اروپا، قرن ۱۷ تا ۱۸ توی روستاهای مه‌آلود رومانی، صربستان، بلغارستان و مجارستان، وقتی کسی مشکوک می‌مرد، خانواده‌ش هر شب صداهایی می‌شنیدن، سایه‌هایی می‌دیدن. و انگار یه‌چیزی از جون بقیه می‌رفت… شک نداشتن. «اون هنوز زنده‌س. شب‌ها برمی‌گرده… تشنه‌س.»

⚰️ تابوت‌ها رو باز می‌کردن. جسد باید پوسیده بود. اما نه… لب‌ها قرمز بود. دهن، لکه‌ای تیره از خون داشت. پوست؟ به طرز عجیبی زنده. چی کار می‌کردن؟ میخ چوبی توی قلبش. با دستان خودشون. نه از نفرت — از ترس. از اینکه اگه این کارو نکنن، «اون» دوباره بیاد.

👁️ اما ومپایر مدرن از کجا اومد؟ سال 1819. یه نویسنده‌ی انگلیسی به نام جان پولیدوری یه کاراکتر ساخت: مردی زیبا، سرد، اسرارآمیز… که شب‌ها توی مهمونی‌ها می‌درخشید، ولی توی تاریکی، توی سایه، یه چیز دیگه می‌شد. اون داستان، اولین ومپایر جذاب دنیای ادبیات بود.

👑 بعدش نوبت کی بود؟ برام استوکر. سال 1897. وقتی کتاب «دراکولا» منتشر شد، دنیا دیگه همون نبود. اون الهام گرفت از ولاد سوم، شاهزاده‌ای واقعی از رومانی که از دشمن‌هاش با میخ چوبی پذیرایی می‌کرد. مردم گفتن: «اون آدم نبود… چیزی فراتر بود.»