آینهp4

این یه داستانه... اگه میترسید نخونین‌...

پارسا صاف زل زده بود توی آینه... داشت با نوک انگشت‌هاش روی حکاکی‌های قاب دست می‌کشید... انگشتاش آروم روی برجستگی‌ها بالا و پایین می‌رفتن...

یه لحظه ایستاد... نگاهش روی آینه قفل شد... پلک زد... یه کم با دقت‌تر خیره شد... بعد یهو برگشت سمت من... ازش پرسیدم:«چیزی شده؟» با نگرانی پرسیدم: «چی شده پارسا؟»

یه ثانیه سکوت کرد... بعد گفت: «هیچی...» سرشو انداخت پایین و از اتاقم بیرون رفت...

اما صداش... یه لرزش خفیف داشت... یه چیزی تو نگاهش بود که باعث می‌شد باور نکنم... یعنی چی دیده بود توی آینه؟...

با خودم گفتم: «باید ازش بپرسم...» اما قبلش باید یه کار دیگه می‌کردم...

رفتم سمت آینه... دستمو دراز کردم... کشیدمش تا بیارمش پایین...

ولی... تکون نمی‌خورد! حتی...حتی یک ذره... انگار به دیوار چسبیده بود... مثل یه قسمت از خود دیوار...

چند بار دیگه هم امتحان کردم... هیچ فایده‌ای نداشت... پس پارچه‌ی قرمز رو از توی کمد درآوردم... همونی که اون موقع آینه توش بود... آروم انداختمش روش...

با خودم گفتم: «دیگه تموم شد... اصلاً از اول هم باید همین کارو می‌کردم...» رفتم دنبال پارسا... تو هال نبود... احتمالاً توی اتاقش بود...

آروم در اتاقش رو زدم... درو باز کرد... گفتم: «میای توی اتاقم منچ بازی کنیم؟» یواش گفت: «نه...» پرسیدم: «چرا؟»

پارسا یه لحظه مکث کرد... چشمش دو دو می‌زد... بعد آروم گفت: «چون...