من بچه وسطم/ دومم معلومه که..ꪆ ᥫ

وسط بودن، یعنی جایی که همیشه صدا میاد، ولی جواب نه. یعنی جایی که همیشه دو طرف هستن، ولی تو همیشه "بینِ" اونا موندی. من بچه دومم، بچه وسط. نه خاص‌ترین بودم، نه نازترین... فقط یاد گرفتم خودم رو پیدا کنم، وسطِ همه‌ی نادیده گرفته‌شدن‌هام. پس لازمه که بگم...

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... من اون وسطی‌ام که نه اولین ذوق بابام بوده، نه آخرین قربون‌صدقه‌های مامان. برای من تولد، مهمونی خاصی نبود... فقط یه شمعِ سوخته‌ی تکراری، روی کیکی که قبلاً دیده شده بود.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... تو آلبوم خانوادگی، یا با یکی دیگه قاطی‌ام، یا کلاً نیستم. چون یا دوربین دست من بوده، یا همه حواسشون به اون یکی بچه بوده.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... وقتی ناراحتم، میگن "تو که همیشه آرومی!" وقتی عصبانی‌ام، میگن "از تو بعیده!" همه ازم انتظار داشتن وسطِ ماجرا بمونم، ولی خودمو گم نکنم.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... همیشه واسطه بودم. بین دعوای اون بالا و ناز اون پایین. باید بزرگ می‌بودم، ولی نه خیلی بزرگ… که کسی حس نکنه داره ازم عقب می‌مونه.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... هیچ‌کس نگفت "نوبت توئه!" نه توی تعریف کردن، نه توی خواستن. یاد گرفتم چیزی نخوام، تا چیزی از دست ندم.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... وقتی اشتباه می‌کردم، هیچ‌کس تعجب نمی‌کرد. چون یاد گرفته بودن وسطی همیشه بلده خودش جمعش کنه.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... بزرگ‌ترین ترسم همیشه این بود: نکنه واقعاً بی‌اهمیت باشم. چون هیچ‌کس تا حالا هیجان‌زده نشده از داشتن "بچه وسط".

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... وقتی یه موفقیتی به‌دست می‌آوردم، می‌گفتن "خب معلومه، فلانی هم تونسته!" هیچ‌وقت این موفقیتا برای خودم نبود… فقط یه مقایسه‌ی بی‌پایان.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... گاهی تو خونه حسِ پشتی صندلی رو دارم، همه بهش تکیه می‌زنن، ولی هیچ‌وقت نمی‌بیننش.

من بچه دوم / وسطم، معلومه که... اگه یه روز برم، جای خالی‌م فقط وقتی حس میشه که بقیه بین خودشون دعوا کنن و یکی نباشه وسط وایسه...