شعله ها

نظریه ای هست که می گوید در حقیقت جهنم، بازتابی از پلیدی های روح ما به شکل شعله های آتش است. شعله هایی از پوچی خالص، تنفر ها، تظاهر ها، تکبر ها و تمام وقاحتی که در وجودمان است...، تمام وقاحتی که در این سال ها شمع وجودش را روشن نگه داشته بود.

ما عادت داریم شمع را نمادی از پاکی و فداکاری ببینیم؛ اما شمعی که شعله اش سرشته از نفرت باشد چطور؟ آتش کوچکی وام گرفته از جهنم... اولین شعله ها کی زبانه کشیدند؟ همان اولین روزهای کودکی؟ وقتی که فهمید آسمان رویاهایش تا چه حد گسترده است یا بال های شکسته اش تا چه ضعیف؟ وقتی که دنیا ظالم بود، تقدیر تغییرناپذیر و انتظارات کمر شکن؟ وقتی که تمام دنیا با نادیده گرفتن تقدیری که برایش رقم خورده بود، ناتوانی اش در برآورده کردن انتظارات را به رخش می کشیدند؟ و چه اهمیتی دارد؟! به هر روی، آتش در گرفت، شعله ها در تاریکی وجودش درخشیدند... شعله هایی تاریک تر از تاریکی اش.

دارد؟! به هر روی، آتش در گرفت، شعله ها در تاریکی وجودش درخشیدند... شعله هایی تاریک تر از تاریکی اش. نفرت اعتیادآور بود؛ شمعی که نمی سوخت، شمع خاموش، مرده محسوب میشد... آتش اول از همه دامان پدرش را گرفت، دامان مردی که نوری از خود نداشت، متظاهرانه تر از آیینه درخشش دیگران را می گرفت و به نام خود می زد. مردی که همین درخشش دروغین را هم برای او نخواسته بود، برای پسر کوچکش خواسته بود، پس... چه می شد اگر آتش بزرگتر می شد و یک خانواده ی کامل را در بر می گرفت؟ یا... یک جامعه را؟

صبر کنید! گفتیم اول از همه!؟ ابدا! این اولین وجودی نبود که می سوخت، بسیار پیش تر از این، وجود دیگری پای شعله ها آب شده بود. شمع آتش به جان خودش می زد، خود شعله می دواند و خود می سوخت. هرچند حالا سال می شد که شمع مرده بود و او فقط نفس می کشید چون مرگ هم یارای پذیرش چنین شعله های نفرت آجینی را نداشت.

ما عادت داریم شمع را نماد نوری در دل تاریکی ببینیم؛ اما فراموش می کنیم که اگر نور نبود تاریکی هم معنایی نداشت، -که اگر دیروز دروغ نور را دلیل وجودش نمی خواندند با امروز حقیقت پوچ شعله هایش را دروغین، شاید فردا سرنوشتشان جهنمی از بازتاب دروغ ها نبود- و حالا اگر این شمع خود تاریکی باشد چطور؟ اگر این شعله ها نه روشنی، که سیاهی ببخشند و نه او گناهکاری محکوم به عذاب، که خود جهنم باشد چطور؟