ولی من هنوز دوستش دارم :)

این داستان کاملا تخیلی و غیر واقعی هست ولی امیدوارم خوشتون بیاد :)

روز اولم توی مدرسه جدیدم بود.همه‌چیز همه چیز برام جدید بود هیچکس رو نمی‌شناختم.اوایل بهمن ماه بود ماه تولد بهترین دوستم.اونم اواخر آذر به این مدرسه اومده بود هرجور نگاه میکردم بهترین فرد مدرسه از نظر من بود.

سعی کردم باهاش دوست بشم و این اتفاق افتاد خیلی زود ما باهم دوست شدیم و فکر کردم زندگی برای بار اول داره همون جوری که می‌خوام پیش این منو خوشحال میکرد چون اولین باری بود که همچین دوستی داشتم علایق مون مثل ساز،انیمه،بازیو... مثل هم بود فکر میکردم اون با بقیه فرق داره.

و واقعا هم فرق داشت اون واقعا خیلی از همه نظر با دوستای گذشتم فرق داشت.من از این بابت خوشحال بودم با خودم گفتم بالاخره اون دوست استثناییم رو پیدا کردم.ولی این خوشحالی هم خیلی طولی نکشید ما شبیه به هم بودیم اما از یک سری از زوایا خیلی باهم فرق داشتیم.

من آدم خیلی خیلی اجتماعی هستم و توی یک جمع به راحتی یک هم صحبت یا دوست برای خودم پیدا میکنم بر عکس اون یک سری از بچه های مدرسه میگفتن تا روز دوم سوم حتی صدای اون رو هم نشنیدن و فکر میکردم فارسی بلد نیست به غیر از این ما از نظر جسمی هم باهم خیلی فرق داشتیم اون دست های قدرتمندی داشت ولی من توی دویدن از اون بهتر بودم غیر از این اون آدم قد کوتاهی بو چند ولی من یکی از بلندترین بچه های مدرسه بودم.

همه این ها دست به دست هم دادن ما حتی بیرون هم هم رو میدیدیم اون هم سر آزمون های آزمایشی روز تولدم یعنی ۲۲ خرداد فرا رسید ولی به جای بهترین خاطره عمرم به بدترین روزش تبدیل شد.اون روز خیلی ادی بود دوستم عادت داشت چون ازش کوچک تر بودم دستش رو روی سرم بزنه و بگه کوچولو ولی خب بار اول دومی داره این کار اون همیشه تکرارش میکرد من هم عصبانی شدم و اون رو هل دادم به عقب کم مونده بود بیوفته داخل باغچه از اون روز دوستم به این نتیجه رسید که ما دیگه نمی‌تونیم دوستای خوبی برای هم باشیم.این پایان خوشی های من و شروع عذاب های بی پایان برای من بود.