مرگ‌قلم؛

حسرت معشوقه نویسنده بودن را می‌خورم. او می‌میرد اما یادش در تمام نوشته ها زنده‌ است.

واقعیت این است که حتی من هم در ابتدا کاغذی معمولی بودم! تا اینکه روزی کسی افکار خودش را روی من پیاده کرد و از آنجا بود که دیگر معمولی نبودم. اکنون نزدیک یک سال می‌گذرد اما... برای دختری که اکنون صاحب من شده چندین و چند سال گذشته است؛او در طی این چند ماه به اندازه پیرزنی پیر و به اندازه گنجشکی دل‌نازک گشته و به دنبال خویش در بین کلمات من می‌گردد.‌

بله،من نامه‌ای بی‌جواب بودم،البته! بودم ، تا امروز. دختر پس از گذشت بارها طلوع و غروب خورشید قلمش را بر دست گرفت. چه روان نویس زیبایی بود! احساس کردم دلم می‌خواهد به هرشکل شده خودم را به او برسانم حتی اگر به این معنا باشد که قرار است خط و خشی بر من وارد شود و اشتباهم دقیقا همین بود.

می‌دانستم دختر از مرگ معشوق غمگین است اما فکرش را نمی‌کردم چنین دردی بکشد دختر با آن روان نویس زیبا شروع به نوشتن کرد،هر قطره جوهری که از آن خارج می‌شد ، زخمی بر پیکر من بود. بار ها دلم می‌خواست در این پروسه دردناک فریاد بکشم: این کار را نکن! نه بخاطر درد خودم ، بلکه بخاطر زجری که او می‌کشید و درد هایی که بر او وارد میشد ، انگار بر من می‌زدند. دختر ، بی‌رحمانه نوشت و نوشت تا زمانی که جوهر چون خون از رگ های قلم خارج شد. قلم دیگر نمی‌توانست بنویسد.

غمگین بودم اما... کاغذ ها گریه نمی‌کنند. صدای شلیکی در فضای خالی اتاق پیچید. سرچشمه خلاقیتی که از قلم به من منتقل شده بود بر زمین افتاد و مایع قرمز حیاتش بر من چکید.حالا من بودم و مرگ قلم و یک نویسنده‌ای که قاتلش آن تفنگ کذایی نبود، قاتل او ، افکارش بودند.