وعده‌های بی قلمرو؛

"به ماه گفتیم: اگر روزی محو شدیم، چشمان گریان زمین را با نور آرام خود بنوازد.″

به آسمان قول دادیم اگر روزی دود شدیم صورت‌هایمان را بر پشت ابرها نقاشی کند تا باران ما را فراموش نکند

به باد گفتیم اگر روزی پرِ پرنده‌ها شکست، صدای ما را در گلوگاهِ طوفان زمزمه کند، تا زمین آوازِ پرواز را فراموش نکند.

به درخت‌ها قول دادیم اگر روزی برگ‌ریزان شدیم، ریشه‌هایمان را به دستِ خاک بسپارند، تا بهار رنگِ رویش را از یاد نبرد.

و به خورشید سوگند خوردیم که حتی اگر بسوزیم، روزنی از نور بگذاریم روی پلکِ شب، تا فردا چشمانش را به تاریکی عادت ندهد.