پرؤانه کوچولو

پروانه‌ کوچولو ، یادته وقتی که برای اولین همدیگه رو دیدیم ؟ توی چشمام نگاه کردی و گفتی که از رنگ موهام خوشت میاد و گفتی که انگار برای صورت من ساخته شده . تو اون لحظه انگار توی دلم اقیانوسی درست شده بود و حرکت عروس دریایی ها رو به وضوح توی شکمم حس میکردم .

اون اقیانوس خشک شده پروانه‌ی من ؛ تمامش رو گریه کردم . تو گفتی که از رنگ موهام خوشت میاد ولی خودت باعث آبی شدنشون شدی ، گفتی که چشمام رو دوست داری ولی خودت باعث خونی شدنشون شدی ، گفتی که انگشتام کشیده و زیبان ولی خودت باعث زخمی شدنشون شدی ، گفتی که دوستم داری ولی خودت باعث شکسته شدنم شدی .

ولی پروانه ، چجوری میتونم سرزنشت کنم ؟ اون دختر عین فرشته هاست ، معلومه که چشم های مثل آهویِ اون رو به چشم های گود افتاده و خسته‌ی من ترجیح میدی .

من ازت ناراحت نیستم ، نمیتونم باشم ، و برای همینه که تمام اوقیانوسم رو به یاد تو خشک کردم . ما برای هم ساخته نشده بودیم ، تو مثل نور آفتاب میدرخشیدی و من روی نور درخشانت سایه مینداختم ، ولی اون دختر هم مثل تو چشم گیر و نورانیه . پروانه سعی کن با اون خوشحال باشی ، همونطور که من با تو خوشحال بودم ‌.