شاعران و کاراکتر ها؟

یه توضیحی بدم، جاهایی که گفته شده مثلا سعدی، منظور جناب سعدی نیست، بلکه سبک سرودن یا یکی از ویژگی های مشترک بین غزل ها یا زبان سرایش شونه... و من کی باشم که در این موارد نظری بدم؟ صرفا برداشت های شخصی من از یکی از ویژگی های سرایش شاعر بودند که حس کردم به تعدادی از کارکتر ها شبیهه و میتونه به درک بهترشون کمک کنه، در مورد ویژگی های کارکتر هم که خودتون بهتر از من میدونید.

سهل ممتنع، ها؟ ترکیبات ساده، اوزان راحت و اکثرا دم دستی، جله بندی و مفاهیم نسبتا منظم... بیش از حد راحت به نظر میاد! خیلی ها بهش فکر کردن، خیلی ها سعی کردن به سبک سعدی انجامش بدن؛ اما ممکن نبود. سعدی به بالاترین بلندای ادبیات فارسی رسیده بود و کمال رو در سادگی دیده بود، منظره ی دشت های شقایق کوهپایه شاید تغییر نکنه اما از دید کسی که بالای قله ست و کسی که میون همون دامنه ست خیلی فرق داره! خلاصه کنم، برخلاف چیزی که به نظر میومد و میاد، خوب بودن، ساده خوب بودن و سعدی بودن غیر ممکنه!

اقبال به معنای واقعی کلمه یه نابغه ست. به فیلسوف، دانشمند، منطق دان، انسان شناس و... که از زمانه ی خودش خیلی جلوتره، و از شدت دونستن کارش تا مرز دیوانگی میرسه، البته که کاملا پنهانش می کنه. سراغ ساده ترین کلمات میره، به اوزان ابداعی زیاد فکر نمی کنه، سعی می کنه جوری توضیحش بده که دیگران متوجه بشن؛ اون میخواد مردم رو وادار به فکر کردن کنه! اقبال دانسته هاش، ندانسته هاش، سوالات بی پایانش، و تا حدی جنونش رو با واژگان به تصویر می کشه، دقیقا نمی دونه چرا سراغ شعر رفته... فقط میدونه که باید بنویسه؛ دیگه افکارش انقدر پیچیده شدن که خودش هم درکشون نمی کنه.

استاد بهمنی... حال و هوای عجیبی دارن غزل هاش. انگار... انگار یه چیزی کمه. کلمات یکدستن، ترکیبات بدیع و نوآورانه، تصویر سازی ها خیال انگیر... اما بازهم یه چیزی کمه. خود استاد این رو از همه بهتر می فهمه، اصلا شعر رو برای همون گمشده میگه! برای همین کلماتش پر از سوالند، پر از تردید، دنبال باریکه ی نور میگردن تا از بی پایان نبودن این تونل تاریک مطمئن بشن... ساده تعریفش می کنه. دیگران که تردید های خودشونو لا به لای واژگانش پیدا می کنن باهاش همراه میشن، و دریغ از یه نفر که جواب رو نشونش بده!

فروغ پر از زنانگیه. تکرار کلماتی نظیرآینه، گیسو، شانه، عطر، پیراهن، باغچه... به حدی که حتی اگر از قبل ندونی هم متوجه میشی سراینده ی شعر یه زنه.، که احساسات و وجوه متفاوتی داره، همیشه قوی و بی نیاز نیست، همیشه لطیف و آروم نیست، همیشه عاشق و شورانگیر نیست، همیشه متین و متشخص نیست، همیشه... نکته اینه که همیشه یه زنه، "نقش خودشو بازی میکنه" و به مونث بودنش افتخار می کنه در دنیایی که تانیث به تمسخر گرفته شده!

اخوان زبان عجیبی داره، کلمات عجیب تری... گاهی آدم حس کنه توی زمانه ی اشتباهی متولد شده، باید هم عصر نظامی یا ناصر خسرو می بود... یا شاید فردوسی؟ هرچند اون متعلق به همین روزگاره. اون داره از درد های مردمش میگه، از زمستون که میخواد کاری کنه دلهای مردم یخ بزنه تا آتیشی که داره زندگیشیو می سوزونه، از قاصدک های فرار کرده ی بی هدف تا همسایه های خواب... اون از مردمش میگه؛ اما به زبون خودش. با کلمات خودش... برای همینه که مردم نمی فهمنش، به پیچیدگی و تفاوت متهمش می کنند، در حالی که این صرفا زبان اخوانه برای گفتن از مفاهیم اون ها.