فریاد

من به سودای نگاه تو شدم شیدا

روزگاری طولانی از زمانی که به فردا فکر نمی‌کردیم و همین اکنون خوش بودیم می‌گذرد. بزرگ تر که می‌شوی خاطراتت را کول می‌کنی و کم کم کوله‌ات را به وجودت پیوند می‌زنی. آرام آرام دیگر نمی‌توانی بگذری ببخشی و یا حتی بخواهی که ببخشی. گذشته هایت دیگر نمی‌گذرند و اکنونت به فردا سپری می‌شود و همین‌طور... نامش هم می‌شود چرخه‌ی تباهی!

پرسید "چطور بود؟" لبخند زدم و گفتم "خوش گذشت" اما فقط خودم می‌دانستم که اصلا نگذشت که بخواهد خوش هم بگذرد. من در زمان غوطه‌ور بودم و از خشنودی در آن لحظه محروم. دیر زمانی حکایتم همان بود، اما تغییر کرد. بدتر نشد، بهتر نشد.. شاید تغییر نکرد و من تغییر را احساس کردم. شاید توهم زدم. اما بعدها حداقل می‌توانستم ثانیه را نگه دارم و ثانیه‌های اظطراب را دورتر کنم. مثل اینکه ساعتی را نگه داری اما مجبور باشی بالاخره به کارش بیاندازی. من همان ساعت بودم یا شاید آن ساعت من بودم

امان از اضطراب. خشم، غم، ترس و رنجش برای بزرگترین مجهول عالم، فردا! و به همین دلیل است که درمان ناپذیر است. زیرا حول آنچه بنا شده که هیچ پاسخی برایش نداریم. کتاب ها از پاسخ خالی و علما از جست و جو عاری.

فکر می‌کردم بهتر می‌شوم حال آنکه بالعکس مخروبه ام مخروبه تر میشد. درد لاعلاج تر و مرگ حتمی تر می‌شد. چرا که این بار تمام فکر و ذکر «زمان خداحافظی با او» بود..