ای دی اچ دی یا اختلال کم توجهی و بیش فعالی

سلاممم

اختلال کم‌توجهی-بیش فعالی (ADHD) یکی از مشکلات سلامت روان است که باعث می‌شود فرد برای متمرکز شدن روی یک کار واحد یا ثابت نشستن برای مدت طولانی دچار مشکل شود. بسیاری از مردم در طول زندگی خود کاهش تمرکز و تغییر در سطح انرژی را تجربه می‌کنند. اما کم‌توجهی و بیش فعالی در افراد مبتلا به ADHD شدیدتر است؛ به طوری که روی تحصیل، کار، روابط اجتماعی و زندگی خانوادگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.

کم‌توجهی-بیش ‌فعالی یک بیماری طولانی‌مدت (مزمن) است که باعث اختلال در عملکرد اجرایی می‌شود؛ به این معنی که توانایی فرد را برای مدیریت احساسات، افکار و اعمال خود مختل می‌کند. بسیاری از مردم فکر می‌کنند که ADHD محدود به دوران کودکی است؛ در حالی که این تصور اشتباه است. اختلال ADHD در بزرگسالان هم دیده می‌شود، اما در حقیقت ریشه در دوران کودکی فرد دارد. شواهد نشان می‌دهد که تفاوت‌هایی در مغز، شبکه‌های عصبی و انتقال‌دهنده‌های عصبی (نوروترنسمیترها) افراد مبتلا به ADHD وجود دارد. درمان بیماری ADHD بزرگسالان با بیش فعالی کودکان یکسان است و اغلب شامل دارودرمانی و روان‌درمانی می‌شود.

اختلال ADHD بر اساس نوع علائم به سه دسته تقسیم می‌شود: ۱. نوع کم‌‌توجه همان‌طور که از نام آن پیدا است، افراد مبتلا به بیش فعالی از نوع کم توجهی در تمرکز کردن، تکمیل وظایف و پیروی از دستورالعمل‌ها با مشکل مواجه می‌شوند. در مقابل، علائم بیش فعالی یا تکانشگری در آن‌ها کمتر دیده می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که بیش فعالی از نوع عدم تمرکز در بین دختران شایع‌تر است. ۲. نوع بیش‌فعال- تکانشی افراد مبتلا به این اختلال ممکن است هنوز هم در توجه کردن کمی مشکل داشته باشند، اما بیشتر از بیش‌ فعالی و تکانشگری رنج می‌برند؛ به این معنی که بی‌قرار هستند، انرژی زیادی دارند، نمی‌توانند یک جا بنشینند، زیاد صحبت می‌کنند یا تمایل دارند صحبت دیگران را قطع کنند. ۳. نوع ترکیبی بیشتر افراد مبتلا به ADHD نوع ترکیبی آن را تجربه می‌کنند؛ یعنی علائم کم‌توجهی و بیش فعالی-تکانشگری به یک اندازه در آن‌ها وجود دارد.

افراد مبتلا به ADHD معمولا: برای انجام یک کار یا وظیفه مشخص در مدت زمان طولانی تمرکز کافی ندارند. فراموش می‌کنند چه وظایفی بر عهده‌شان گذاشته شده است. همچنین ممکن است کارها را به ترتیب انجام ندهند. با کوچک‌ترین محرکی دچار حواس‌پرتی می‌شوند و تمرکز خود را برای ادامه کار از دست می‌دهند. آرام ماندن و تحرک نداشتن حتی برای مدت کوتاه برای آن‌ها دشوار است. دائما وسط حرف دیگران می‌پرند. در حقیقت، منتظر ماندن برای به پایان رسیدن صحبت دیگران برای آن‌ها سخت است.

اختلال ADHD می‌تواند به مشکلات زیر منجر شود: عملکرد ضعیف در مدرسه یا محل کار مصرف الکل یا مواد مخدر تصادفات مکرر یا سایر حوادث روابط متشنج سلامت ذهنی و فیزیکی ضعیف اختلال ADHD باعث ایجاد سایر مشکلات سلامت روان نمی‌شود. اما بعضی از اختلالات ممکن است همراه با ADHD ایجاد شوند. این اختلالات عبارت‌اند از: اختلالات خلقی: بعضی از افراد مبتلا به ADHD ممکن است افسردگی، اختلال دوقطبی یا سایر اختلالات خلقی را تجربه کنند. تمام مشکلات خلقی لزوما به طور مستقیم مربوط به ADHD نیستند، اما الگوی تکراری شکست‌ها و ناکامی‌های مرتبط با ADHD می‌تواند افسردگی را بدتر کند. اختلالات اضطرابی: اضطراب هم در افراد مبتلا به ADHD شایع است. اضطراب به نگرانی، عصبانیت و سایر نشانه‌ها منجر می‌شود. اختلالات شخصیتی: افراد مبتلا به ADHD بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند. ناتوانی در یادگیری: کسانی که ADHD دارند ممکن است در امتحانات خود نمره کمتری دریافت کنند.

برای اینکه اختلال ADHD تشخیص داده شود باید معیارهای مشخصی وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، شما باید ۶ علامت و نشانه از موارد زیر را داشته باشید تا پزشک مطمئن شود که دچار ADHD هستید: ۱. کم‌‌توجهی کم‌توجهی به این معنی است که برای انجام فعالیت‌های زیر دچار مشکل می‌شوید: تمرکز و توجه به جزئیات گوش دادن به صحبت‌های دیگران دنبال کردن دستورالعمل‌ها سازماندهی وظایف به خاطر سپردن فعالیت‌های مختلف علاوه بر این، ممکن است مواردی که برای انجام یک کار نیاز است را گم کنید. ۲. بیش فعالی ابتلا به این مشکل باعث می‌شود: زمانی که باید در اتاق باشید، آن را ترک کنید. در یک مکان نامناسب بی‌قرار باشید. برای انجام فعالیت‌های مختلف بدون ایجاد سروصدا دچار مشکل شوید. زیاد صحبت کنید. قبل از اتمام پرسش دیگران، پاسخ آن را بدهید. صحبت‎های دیگران را قطع کنید. تمایلی به منتظر ماندن در صف نداشته باشید.