همیشه کلمات کافی نیستند

همیشه کلمات کافی نیستند. گاهی هرچه تلاش می‌کنی احساساتت را در قالب واژه‌ها بریزی، انگار چیزی کم است. انگار هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند آنچه درون قلبت می‌گذرد را توصیف کند.

وقتی غم در سینه سنگینی می‌کند یا شادی آن‌قدر بزرگ می‌شود که نمی‌توانی با خنده ساده‌ای آن را بیان کنی، صدا می‌لرزد و واژه‌ها در گلو گیر می‌کنند. همین‌جاست که اشک‌ها بی‌صدا از راه می‌رسند! قطره‌های کوچکی که حرف‌هایی بزرگ دارند.

اشک‌ها می‌گویند "دلتنگم" وقتی زبان از اعتراف به نبودن کسی عاجز است. می‌گویند "دوستت دارم" وقتی هیچ جمله‌ای توان نشان دادن عظمت عشق را ندارد. حتی گاهی اشک‌ها "ببخشید" می‌گویند، وقتی کلمات نمی‌توانند به هر دلیلی از لب‌ها جاری شوند.

اشک‌ها صداقت محض‌اند. آن‌ها نیازی به توضیح ندارند و تظاهر نمی‌شناسند. وقتی سرازیر می‌شوند، همه چیز را به وضوح می‌گویند. شاید دیگران نتوانند معنای دقیقشان را بفهمند، ولی برای صاحبشان پیام خاصی دارند. آرامشی که فقط در سکوت جاری اشک پیدا می‌شود.

گاهی تنها راه گفتن همه چیز همین قطره‌های بی‌صداست. چرا که اشک‌ها زبان قلب‌اند، زبانی که وقتی کلمات تسلیم می‌شوند، به سخن می‌آید!