شعر هایم .

این قلب حزین من و موی سر بی‌رنگ، جز از عشق و غم و غربت و دوری شما نیست . رخ را بنما کن تو ای آن یار صمیمی، که برخاک در کوی شما جز سر ما نیست .

عمریست که دو دیده شده اندر پی رویت، پی آن سلسله خاطره انگیز و تماشایی مویت، عمریست که ره دیده ما نیست به کویت، چندیست که فتاده دل ما در پی منزلگه و سویت .

ای که آن صبح امید از پس شب های سیاهم، ساقی خوش چرده‌ی من بده پیمانه ای زان آب و میاهم، تویی نورانی و تیره تویی ظلمت و ضیا ام، تویی همرنگ فروغ و تویی همپای غروبم .

تو همیشه جاودانی به میان شعر هایم، چه بگویم از نبودت، چه بگویم از خیالم؟ چه بگویم و نگویم؟ چه ز چهره ات سرایم؟ که چنان ببرده از سر همه عقل و هوش و جانم .