برای تو

دوست عزیزم! نه... دوست؟ شاید کلمه ی مناسبی نباشه خواهر بهتره، از اون آبجی هایی که همیشه هواتو دارن و خرابکاری ای نیست که توش دست نداشته باشه

میدونی، من واقعا بعضی حرف هارو نمیتونم رو در رو بهت بزنم؛ من هنوز بزدل تر از این حرفام

ولی امیدوارم که این رو ببینی

زندگی من اونجوری که تو فکر میکنی نیست... مطمئنم که تو فکر میکنی تو این زندگی همه چیز گل و بلبله و من یه آدم تنبلم

یه آدم تنبل که هیچ کاری جز گله کردن بلد نیست

اشتباه نکن، من فقط نمیخوام چیزی‌ بگم،من فقط نمیخوام یه آدم مسخره به نظر بیام، لااقل از این مسخره تر نه

من فقط نمیخواستم رو مخت باشم، من فقط نمیخواستم مزاحمت باشم، من نمیخواستم برات دردسر درست کنم ؛ 《خواهش میکنم... تنهام نذار》

اگه من مثل بقیه ی دوستات نیستم... اگه من مثل اونایی که تو میخوای نیستم... پس بهم بگو؛ بگو که چجوری جوری بشم که تو دوست داری، فقط بس کن

نمیخوام هرروزمو با ترس تنها شدن بگذرونم؛ کس دیگه ای برام باقی نمونده، تنهام نذار

میدونم که من و تو هیچ وقت عادی نبودیم، میدونم که ما هیچ وقت نتونستیم یه زندگی عادی داشته باشیم، اما بیا حداقل مثل دوستای صمیمی باشیم؛ حداقل بیا پشت هم باشیم، بزار فکر کنم که هنوز کسی هست که هوامو داشته باشه