سرد و بی روح

تنها بود،درست مثل تک درخت خمیده ای که شاخه های زردش در دست باد می‌رقصند،او هم می‌رقصید،در دستان بی مهر روزگار کوچکش.

هرچه از دردهایش بگوید کم است،خاطرات و روحش هم مثل چشمان و ابروانش سیاهند،گویا نوری به انها نتابیده باشد.

می‌گویند سرد و بی روح است،ذوقی ندارد،معاشرتی نیست،بد خلق و گوشه‌گیر و بیخود است.اما در همان شبهایی که آنها آسوده ، پلک روی هم می‌اندازند،او به خود می‌پیچد،و می‌گرید.

آنها هرگز فکرش را هم نمی‌کنند که درست در همان لحظه که خیال عالم خوابشان را غرق می‌کند،قلبی بی صدا از تپش‌ می‌افتد،گونه‌ هایی خیس‌ می‌شوند،و کسی درست در جوار آنها تلاش می‌کند بی صدا اشک بریزد و دروغ چرا..آرزو می‌کند که ای کاش در همان دم جان دهد ،که مبادا تحقیر شود.

این غرور نیست،بی احساسی نیست،این سنگدلی نیست،این خود ترس است.این‌ همان درد است.

بله،آنها ضربه می‌زنند،یکی پس از دیگری،در پی هر اشک،هر لبخند،هر ندامت و هر شوقی،چنان می‌کوبند که قامت راست کردن،سالها دور شود،و همان ها که بر سرمان کوفتند،از ما گله مند می‌شوند،که چرا،لبهایمان به لبخندی باز نمی‌شود،یا برای غم هایشان،تکیه گاهی نمی‌شویم.

و ما سکوت می‌کنیم،او هم سکوت میکند،تک درخت خمیده‌مان،و اشک های بی صدا،جایی،بی درنگ،پایانش را رقم خواهند زد.