‌مرا‌در‌آغوشت‌‌بکش.

و در بالای آن جرثقیل همه چیز فرق داشت .

قلب مضطربش برای رساندن خون و اکسیژن به بدنش زیادی ناکافی بود . صدایی سکوت شب را شکافت : من بالاخره پیدایت میکنم . تعبیر خوبی بود، چون بلافاصله با چاقوی تیز و براقش ظاهر شد ؛ وقت فکر کردن نداشت . جستی زد و پشت ماشینی نسبتا بزرگ پنهان شد . خیلی خیلی خسته بود و هیچ ایده‌ای برای ادامه این موش و گربه بازی نداشت ‌. در یک طرف برادر روانی‌اش و طرف دیگر دره‌ای عمیق و تاریک بود . نفس های کسی به پشت گردنش خورد ، قبل آنکه واکنشی نشان دهد ، چاقو را به سویش پرتاب کرد . به صورتش نخورد ، اما دسته بزرگی از موهایش را برید .

به یاد آورد باری ویلیام به او گفته بود: مو ها خاطرات را نگه می‌دارند ، برای همین به تو گفتم کوتاهشان نکن . و حال با دستان خودش آنهارا کوتاه کرده بود . کاترین ، وحشت زده به اطرافش نگاهی انداخت . جسم تیره و ناواضحی دید اما چون راه فرار دیگری نبود ، به سرعت از آن بالا رفت . صدایی از پایین فریاد می‌زد : تا آنجا پیش می‌روی ؟ نمی‌خواهی کارم را راحت کنی ؟ آسمان دستی کشید و ابرها را کنار زد تا ماه پدیدار شود . کاترین به ماه فکر کرد ؛ احتمالا روز هایی فکر می‌کرده ویلیام ماه شب های تاریکش بوده ، اما حالا دائم رنگ سیاه به زندگیش می‌پاشید . زیر پایش خالی شد . پس جسم بلندی که دیده بود و غافلانه از آن بالا رفته بود چیزی جز یک جرثقیل نبود‌.

با دردی که در زانویش فریاد می‌کشید فهمید که دیگر نمی‌تواند ادامه دهد ، طاقتش طاق شده بود؛ فریاد زد: بس کن ویلیام ! تو خودت من را به شام دعوت کردی بعد با چاقوی آشپزخانه‌ات به دنبالم می‌افتی؟ من کاترینم ، خواهرت! ویلیام از حرکت ایستاد و با خونسردی گفت : همه کسانی که دوستشان داشتم ترکم کرده‌اند: مادر ، پدر ، دوستانم... . کاترین شانه بالا انداخت : خب ، که چه شود؟ جواب داد: چون نفر بعدی تویی... تو تنها کسی هستی که برایم مانده و نمی‌خواهم زندگی تورا ازم بگیرد .،من قبل از فرشته‌مرگ دست به‌کار می‌شوم! کاترین دستش را بر شانه برادرش گذاشت: اوه...واقعا؟! ولی تو داری اشتباه می‌کنی! باید..باید به تو کمک کنم .

دستش را به سمت چاقو برد تا آن را از دستان برادرش برهاند اما ویلیام که متوجه نبود . چاقو را به سمت کاترین سوق داد . او از ترس چندقدمی به عقب رفت غافل از اینکه دره ای در انتظار اوست . قبل از آنکه سقوط کند ویلیام دستش را گرفت . دیگر قاطعیت قبل را نداشت ، حالا صدایش می‌لرزید: لیام ، ببین چه کردی؟ نشد تورا برای بار آخر درآغوش بگیرم . و دست هایشان از هم جدا شد . دره چون حیوان گرسنه‌ای دخترک بیچاره را بلعید .

در بالای جرثقیل ، ویلیام پریشان با کوله باری از احساسات مختلف و دگرگونی ها ایستاده بود و بی اندیشه تصمیمی می‌گرفت و دستی هم برای نگه داشتنش نبود . انگار زیر لب زمزمه می‌کرد: اما... مثل آنکه در آغوش هم جان نسپردیم . ابر های دل‌نازک ، گریستند . آسمان ، ستارگان و دره قطعا این شب را از حافظه خود پاک نمی‌کردند.