نویسنده ی بزرگ

دخترک یتیم و فقیر در کوچه های تنگ و باریک شهر تنهای تنها نشسته بود! یک دفتر نو در میان زمین پیدا کرده؛ پسر و مادری که سر جلد دفتر بحث می کردند و آخر سر هم دفتر ۲۰۰ برگ با جلد مقوایی قرمز را به زمین انداختند. وقتی انها از انجا رفتند دخترک سریع دفتر را برداشت ، دفتر برای او مانند یک گنجینه بود.

دفتر را در کیف پر از شمع های سیاهش گذاشت و کیف را بر روی دوش چپش انداخت ؛ به سوی خانه ی مرد مهربان رفت . مرد مهربان همیشه به او آب گرم و نان نرم می داد. ولی او این بار از مرد یک روان نویس میخواست ؛

به روان نویس در دستش چشم دوخت ؛ با خوشحالی به سمت پارک شهر دوید و هنگامی که رسید رفت و به درخت همیشگی اش تکیه داد روان نویس را برداشت و شروع به نوشتن کرد...

پشت مدرسه یک انبار بود و انبار یک سوراخ کوچک داشت که با آن می شد کلاس درس را دید. همیشه آنجا کمین می کرد و درس را گوش می داد؛ با این که ۱۰ ساله بود از ۱۵ ساله های مدرسه بیشتر چیز یاد گرفته بود.

او در زیر درخت و در دفتر قرمز رنگش نوشت و نوشت و نوشت آن قدر که جوهر روان نویس تمام شد و دفتر پر از شعر و داستان شد. دوید به سمت خانه ی نرد مهربان تا کتاب را به او نشان دهد در چند قدمی درب خانه ی مرد مهربان دیگر جان تکان خوردن نداشت بر زمین افتاد و دفتر قرمز در دست ماند دیگر نمی توانست تکان بخورد؛

همان لحظه پسرکی که دفتر اول داستان متعلق به او بود سر رسید؛ دفتر قرمز را از دست دختر برداشت و نگاه کرد کمی ورق زد و بی توجه به دختر که روی زمین افتاده بود دفترش را زد زیر بغلش و برد .

سال ها بعد از ان پسر به عنوان نویسنده و شاعر بزرگ یاد کردند در حالی که نویسنده ی آن داستان ها و شعر ها اکنون سال ها بود که در زیر خاک ، آرام گرفته بود.