من‌بغض‌هستم.

من اسرین هستم . از ویولن و بستنی خوشم می‌آید ، از اسپاگتی متنفرم . گاهی اوقات به نقاشی پناه میبرم اما چندان خوب نمی‌کشم . زبان ساده‌ای دارم ، مثل خودم : دختری با چشم و موی قهوه‌ای . مزخرف است ، نه؟ کسی خوشش از من نمی‌آید ، آخر با من حرف نمی‌زنند ، چرا؟

فکر می‌کنم دوستی خیالی دارم که حتی او هم به من توجه نمی‌کند . اما باز باهم همه‌جا می‌رویم: بولینگ ، کافه ، شهربازی... مدرسه . او برخلاف من استثنایی‌ست ، یک شاهکار به تمام معنا : موهای طلایی ، چشمان آبی و قد بلندش که همه را به سمت خود فرامیخواند . او خیلی قوی است ، من تاحالا گریه‌اش را ندیده‌ام .

اینجا قصه‌ای بازگو می‌شود . ما پیاده از مدرسه برمیگردیم ، من همیشه در راه بستنی میخورم . تا اینکه او برگشت و به پشت سرش نگاه کرد تا مطمئن شود ما در کوچه تنها هستیم ، بعد به دیوار تکیه داد و درمانده صدا زد: اسرین ؟ اینجایی؟! و برای اولین بار با من حرف زد . لرزیدم . با آنکه زمستان بود و هوا ابری ، گرمم شد .

تمام سلول به سلول وجودم شروع کردند به تکان خوردن و نفس هایم روبه سردی رفت . انگار که آتشی باشم که یکباره بر رویم آب‌یخ ریخته باشند سرد شدم . تازه فهمیدم ، به‌نظر می‌رسید درحال تجزیه شدن‌ هستم . و هر ذره‌ای که از من بخار میشد اشکی بر چشمان او می‌آورد . صدایش در کوچه کوچک و تاریک می‌پیچید : من.. خیلی تنهام . نگاهی به من انداخت : تو چقدر زیبایی ؛ حیف که نتونستم نگهت دارم .

بله ، اینجا فهمیدم که نه او خیالات من بود و نه من خیالات او . من بخشی از او بودم . من کوله‌بار پر از درد او بودم که هرجا می‌رفت مرا هم می‌برد ؛ لطفا اگر گذر من یا دوستانم پیش شما افتاد ، دلسوزی نکنید ؛مارا نگه ندارید. مارا بکشید که ما تنها سنگینی‌ای بر وجود شما هستیم . ما ساده و تکراری هستیم ، چیز جذابی نداریم که همه را به سمت ما فرابخواند اما... ما در کنار بیشتر شما هستیم . بگذارید ما از کودکی بزرگتر نشویم ، وقتی بزرگ شویم از یک نوزاد به آدمی تبدیل می‌شویم که احساسات دارد ، فکر می‌کند و کارهایی انجام میدهد که برخلاف میل شماست و درنهایت زندگیتان را می‌بعلیم.

پس بگذار حرفم را اصلاح کنم : من بغض هستم . مرا نگه‌ندارید.