رقص پروانه ها

ساعت ها از نیمه شب گذشته اما خواب به چشمانم نمی‌آید... هنوز از صدا کردن نامت و پاسخی نگرفتن هراسانم... روزی تصور نبودنت هم مجنونم میگردانند اما حالا نیستی و مرا در سیاهی این شب تنها گذاشتی... سیاهی به سان موهای ابریشمی‌ات...

از پنجره به بیرون خیره میشوم، وقتی تمام مردم در دنیای شیرین رویاها غرقند ، من در این کابوس واقعیت گیر افتادم... به آسمان پر ستاره نگاه میکنم ؛ هر ستاره بار آرزویی را به دوش میکشد. افسوس! ستاره من از بند این دنیا رها شده است

چشمانم را می‌بندم و چشمان زمردینت را تصور میکنم... چشمانی که حالا دیگر سرد شده‌اند...

وقتی برای آخرین بار صدایم میکنی ، هنوز میتوانم رقص پروانه ها را در صدایت احساس کنم... چشمانم را می‌بندم و به این می‌اندیشم که چطور این رقص پروانه ها را از من گرفته شد... دیگر وقتی در همچین شب پرستاره‌ای صدایت میکنم ، پروانه ها نمیرقصند(: