مثلث برموداp1

در ۳۰ ژانویه ۱۹۴۸، یک هواپیمای بریتانیایی متعلق به خانواده سلطنتی آورو تودور پنجم، که از انگلستان به برمودا پرواز می‌کرد، بدون هیچ اثری ناپدید شد. استار تیگر، به فرماندهی سروان مک‌میلان، از انگلستان عازم برمودا بود. در ۳۰ ژانویه، مک‌میلان گزارش داد که انتظار می‌رود در ۵:۰۰ صبح به برمودا برسد، اما نه خبری از او و نه هیچ یک از ۳۱ سرنشین دیگر شد. گزارشات رسمی نشان می‌دهد که سیستم گرمایشی هواپیما و همچنین قطب‌نما دچار خرابی شده است. برای گرم نگه‌داشتن درجه حرارت، خلبان ممکن است هواپیما را در ارتفاع پایین‌تری هدایت کرده و سوخت را سریعتر سوزانده باشد. پرواز در ارتفاع بسیار کم باعث می‌شد که خلبان زمان کمتری را برای مانور در صورت وقوع فاجعه داشته باشد. این احتمال می‌رود که پرواز به سرعت ارتفاع خود را از دست داده و در دریا سقوط کرده باشد.

یک هواپیمای سلطنتی آورو تودور پنجم، مانند استار تیگر، در ۱۷ ژانویه ۱۹۴۹ با ۷ خدمه و ۱۳ مسافر در مسیر جامائیکا، برمودا را ترک کرد. آن روز صبح، سروان جی‌سی مک‌فی گزارش داد که پرواز بدون مشکل انجام می‌شود. کمی بعد، یک پیام رمزآلود دیگر از طرف کاپیتان آمد، هنگامی که او گزارش کرد که فرکانس خود را تغییر می‌دهد، دیگر هیچ چیز شنیده نشد. یک گروه برای جستجوی استار آریل اعزام شدند، اما حتی نشانه‌ای از بقایا و لاشه این هواپیما پیدا نشد. پس از ناپدید شدن آریل، خطوط هواپیمایی British South American تولید هواپیمای تودور را متوقف کرد.

۲۷ دسامبر ۱۹۴۸، کاپیتان روبرت لیندکیست یک پرواز تجاری را با هواپیمای DC-3 از سان خوان، پورتوریکو به میامی فلوریدا رهبری کرد. این هواپیما کمی بعد با ۳۶ سرنشین از چشم‌ها برای همیشه محو شد. خلبان به برج کنترل گفت: «ما در حال نزدیک شدن به مقصد و تنها در ۵۰ مایلی جنوب هستیم و می‌توانیم چراغ‌های میامی را ببینیم همه چیز خوب است.» DC-3 چند ثانیه بعد از صفحه رادار ناپدید شد.

نقطه‌ای که هواپیما سقوط کرده بود بر فراز فلوریدا کیز بود؛ جایی که آب‌های شفاف آن تنها ۲۰ فوت عمق داشت و اگر DC-3 در آن سقوط کرده باشد، باید قابل مشاهده می‌بود. مقامات تحقیق‌کننده با جدیت کار خود را دنبال کردند و برای آن‌ها سوال بود که چگونه خلبان باتجربه می‌تواند در یک شب مهتابی و آرام ناپدید شود. گروه‌های تجسس در جایی که تصور می‌شد هواپیما سقوط کرده است جستجو کردند، اما هیچ اثری از هواپیما در عمق بیست فوت پیدا نشد.

توضیحی ساده و منطقی برای توجیه ناپدید شدن فانوس دریایی ایزاک در مثلث برمودا، وجود ندارد. یک جزیره نمی‌تواند در طوفان غرق شود، به سنگ‌ها برخورد کند، گم شود، بسوزد یا به سرقت برود. با این حال در سال ۱۹۶۹ صخره بزرگ ایزاک، جزیره‌ای که تنها ساکنان آن ۲ نگهبان فانوس دریایی، ایوان ماژور و بی. مولینگز بودند، گم شد. این دو نگهبان به طرز مرموزی بدون هیچ اثری یا سرنخی ناپدید شدند. در ۴ آگوست ۱۹۶۹، هنگامی که تماس‌های فراوان به فانوس دریایی بی‌پاسخ ماند، گروهی از نزدیک «بیمینی» برای جستجو اعزام شدند، اما نتوانستند سرنخی پیدا کنند

دولت باهامیا سعی کرد یک حادثه را به قاچاق مواد مخدر ربط دهد، اگرچه به نظر می‌رسید فقط یک حدس باشد. هیچ مدرکی وجود نداشت که نشان دهد این امر درست است. درک اینکه چرا قاچاقچیان مواد مخدر به یک ایستگاه دولتی وارد شوند و کارمندان را بربایند، دشوار است. البته ممکن است که یکی از دو نگهبان اطلاعات زیادی در مورد یک گروه قاچاق داشته باشد و قبل از اینکه بتواند صحبت کند، کشته شده‌اند. اگرچه فرود در ایستگاه دولتی و کشته شدن هر دو نگهبان بسیار ناامیدانه به نظر می‌رسد. اگر افراد با استفاده از قایق غیرمجاز برای ورود به جزیره استفاده کرده باشند، نگهبانان فانوس دریایی می‌توانستند آن را خبر دهند. آیا قاچاقچیان مواد مخدر می‌توانستند از این فرصت استفاده کرده و جسورانه به جزیره نزدیک شده باشند؟

طبق اسناد و گزارش‌های به‌دست‌آمده از این مثلث، یک نظریه علمی است که اشاره به گاز متان بسیار زیاد در این محدوده می‌کند. کشتی وقتی روی آب در این نقظه شناور می‌شود تحت تاثیر این گازها قرار گرفته که این موضوع امکان غرق شدن را افزایش می‌دهد. از طرفی احتمال آسیب زدن به هواپیما را نیز بسیار زیاد می‌کند. شاید یکی از دلایل رویداد‌های غیر طبیعی مانند شعله‌های آتش روی آب که توسط بومیان گزارش شده است همین موضوع باشد.