و‌آنگاه‌خورشید‌سرد‌شد.

صدای لرزانم را می شنوی؟ من اینجا میان گندم ها کنار مترسکی با قلب پوشالی ایستاده و فریاد می زنم دوستت دارم. به دریا خواهم رفت و در گوش صدف های پیچ در پیچ نجوا خواهم کرد دوستت دارم.

به جنگل می روم هنگام باران همراه با گوهر های باران می خوانم دوستت دارم. به تبسم های معصوم شکوفه ها نیز خواهم گفت.

تو محزون رفتی. آنقدر دوستت دارم را تکرار خواهم کرد که حزن چشمانت به عشق بدل شود.

و آنگاه خورشید سرد شد. موج ها از حرکت ایستادند و اشک از چشمانم جاری شد؛اشک چشمانم را پاک نمی کنم چراکه برای توست چطور بر گلبرگ گونه ات بوسه نزدم؟ چطور از یادم رفت؟