پوچی.

گاهی وقت ها هست احساس پوچی تو زندگیت بیشتر از همه چیز به چشم میاد. حس پوچ بودن، انگار از درون خالی روحی نداری و فقط مغزت که داره هندلت میکنه،دستورات رو با توجه به قانون نظم طبیعت میده و فقط نیاز های جسمت رو فراهم می کنه، ولی سردرگم بودن کنار اون پوچی محض زیاد به چشم میاد.

انگار چیزی این وسط اشتباهه و تو نمی تونی بفهمی چیه، چون احساسی برات نمونده که بخوای تشخیص بدی.

همه چیز در ظاهر آروم و منظم پیش میره ولی تو در حین آروم بودن سردرگمی چون چیزی اذیتت می کنه که خودتم نمی دونی اون چیه.

اینجاست که میفهمی گم شدی،وسط دریایی از احساسات ناشناخته و تشخیص داده نشده گیر کردی و ناخواسته وارد راهی شدی که بن بسته و ورودیش در حال بسته شدنه.

کی قراره دنبال خودش بکشونتت و انقدر بدویید که قبل از بسته شدن در بیرون برید؟کی قراره نجاتت بده؟هیچکس.

و بازم اینجاست که می فهمی از اول نباید به اُمیدِ اینکه کسی بیاد نجاتت بده دست و پا میزدی اصلاً چرا منتظر کسی بمونی؟این تله ذهن توئه. این مشکل توئه پس پاشو چون کسی جز تو نمیتونه تورو نجاتت بده.