شاید اشتباه میکردم...

نمیدانم، شاید اشتباه بود... تغییر کرده بودی و من تاب دیدن نسخه جدیدت را نداشتم، حسی همانند اینکه رنگ های نقاشی موردعلاقه‌ات ناگهان تغییر کنند و آن نقاشی دیگر مورد علاقه‌ات نباشد...

شاید اشتباه بود اما تنها کاری که توانستم انجام دهم فرار از واقعیت مسلمی بود که رو در روی من قرار داشت، شاید به این دلیل که تاب شکستن همان تکه های باقی مانده از قلبت را نیز نداشتم، انگار که روح بی مانندت به برجی نامتعادل مبدل شده بود، برجی که ممکن بود هر لحظه با تندباد کوچکی متلاشی شود...

سخت است میدانی؟ دیدن آن که بهترینت ذره ذره به فردی تبدیل میشود که خود نیز روزی از وجودش بیم داشت... و تو آن جا ایستاده ای ، پشت دیوار ها... دیوار هایی که لحظه لحظه بر ضخامتشان افزوده میشود...

و تو میمانی و فاصله ها... و خلأ می ماند و تو... هر دو غرق در نیستی نیستی ای که عظمتش بی نهایت را در آغوش میکشد

نمیدانم ، شاید هم اشتباه میکردم...