پسرک نعنایی؛

تنها روشنایی اتاقش نور ماهی بود که از پنجره به داخل اتاق میزد..رو صندلی راک چوبیش نشست و کتابی که داشت میخوند رو دستش گرفت. به خودش که اومد دید چتری هاش توسط انگشتای کشیده ای به پشت گوشش هدایت شده..

-چرا بیداری شاهزادم؟ +خوابم نمیبره.. -باز داری دزیره رو میخونی؟ +اوهوم.. نگاهشو به بیرون پنجره داد که قطره های کوچک بارون رو که به پنجره برخورد میکردن رو دید.

+قرار نبود بارون بیاد.. -شاید چون دل پسرکم گرفته +شاید چون تو پیشش نیستی

با اتمام جمله‌ به خودش اومد و دید پسرک نعناییش دیگه کنارش نیست..