نامه‌ها‌ی‌بی‌مقصد؛

از خیابان ها گذر میکنم این بار هم با دسته ای از گل های رز، با این تفاوت که دگر مقصودی برای شاخه ی گل هایم نیست.

باران می بارد نرم نرمک، تنم خیس است و بیشتر از ان چشمانم.... دوست دارم سریع‌تر به خانه برسم خیابانی که عاشقشم بودم اکنون هیچ تفاوتی با پیاده رو های عادی ندارد.

شاید هم عادی است زیرا تو در کنارم نیستی نمی دانم حس عجیبی است؛ سکوتی که دوستش داشتم اکنون برایم ترسناک است. قدم می زنم اما تنم غرق آغوش توست......

لرز دستانم از سردی هوا نیست،انسان است دگر هر قدر قوی باز هم در غم پاییز اگر گرمایی نداشته باشد ارام ارام یخ میزند. راستی برایت گفتم تصویر لبخندت در اغوش دیگری زیباست؟ نمی دانم شاید توجه زیادی نکرده ام اخر من همیشه مات چشمانت بودم .

اکنون که مینگرم، شاید مشکل از من است که ندیدم یا تو واقعا از ته دل لبخند نزدی. شادی ات مال خودت غمت بر دل من.

رفتی و نماندی.....عشق من باز هم به پایان نرسید وعده ما باشد در مقابل خالقت شاید او بتواند ثابت کند چقدر عاشقت بودم ... Rock