گل سرخم؛

غم نداشتن او چون خاری روحم را میخراشید و من به زخم‌هایی که او مسببشان بود ، عادت داشتم .

اندوهی بود ، همیشگی . حتی در شادترین لحظات نیز گوشه‌ای از ذهن و قلبم اندوهگین بود ؛

همان گوشه که متعلق به او بود . همان گوشه که متعلق به رز سرخ رنگم بود .

شاید خارهای ریز و درشت تنش دستانم را به خون آلوده میکرد اما

دستان آغشته به خون نمیتوانستند مانع پرورش رزی سرخ‌ رنگ به زیبایی او باشند .