سوگند نخور؛

رومئو در نزدیکی جایی که ژولیت را دیده بود می‌ایستد. ناگهانی کسی را در پشت پنجره می‌بیند. رومئو: او ژولیت است. به زیبایی خورشید در آسمان. به ستارگان شب نگاه می‌کند، در حالی که چشمانی درخشان‌تر از آن ستارگان دارد. پرندگانی که چشمان او را می‌بینند، روز و شب را اشتباه می‌گیرند. ژولیت به بیرون پنجره نگاه می‌کند و صورتش را روی دستانش قرار می‌دهد. او غرق در اندیشه رومئو است.

بدون اینکه متوجه حضور رومئو شود، شروع به صحبت می‌کند. ژولیت: رومئو! چرا اسم تو باید رومئو باشد؟ خانواده‌ات را رها کن. اسمت را رها کن. همه چیز را رها کن. اگر نمی‌توانی من کاپولت‌ها را رها خواهم کرد. تنها نام توست که دشمن من است. اما نام چه اهمیتی دارد؟ رُز اگر نام دیگری هم داشت، باز به همان زیبایی بود. نامت را تغییر بده تا بتوانیم باز هم با هم باشیم.

رومئو: مرا عشق بخوان! من دیگر هرگز رومئو نخواهم شد. من از نام خودم بیزارم چون تو آن را دشمن خود می‌دانی. با اینکه ژولیت حتی صد کلمه هم از رومئو نشنیده است، اما به سرعت صدای او را تشخیص می‌دهد.

ژولیت: تو اینجا چه می‌کنی؟ چگونه تا اینجا آمده‌ای؟ دیوار عمارت بسیار بلند است. رومئو: دیوار سنگی نمی‌تواند عشق را بیرون نگه دارد. ژولیت: اگر خانواده‌ام تو را اینجا ببیند، حتما کش*ته خواهی شد. رومئو: اگر دشمنی آن‌ها پایانی بر زندگی من باشد، اهمیتی نمی‌دهم. نمی‌خواهم بدون عشق تو زنده بمانم.

ژولیت: اگر عاشق من هستی، به زبان بیاور. می‌خواهم بشنوم. رومئو: به ماه آسمان سوگند می‌خورم.

ژولیت: نمی‌خواهم مانند ماه مرا دوست داشته باشی. ماه همیشه در تغییر است. نیازی نیست به چیزی سوگند بخوری!