یخ زده..!

کریستوفر روی برفها زانو زد و با کبریت؛ شمعهای روی کیک را روشن کرد. به درخت تکیه داد و چشمانش را بست. چقدر دلش می خواست جونگین هم اینجا؛ کنارش بود و با هم تولد جونگین را جشن می گرفتند. زیر لب زمزمه کرد: تولدت مبارک روباه کوچولوی من؛ اگه امسالم اینجا بودی؛ بیست و چهار سالت می شد.. اما نگران نباش؛ من واست شمع روشن کردم، گرچه یکم کمتر از بیست و چهار تاست..

منتظرتم که بیای؛ تا وقتی شمع های روی کیک خاموش بشن.‌. حتی اگه تا صبح طول بکشه.. هوا سرد و سردتر شد و خورشید کم کم غروب کرد. شمع ها، از شدت غم کمر خم کرده بودند و از آن شعله های شاد، فقط سوسوی ناامیدی باقی مانده بود. کریستوفر، دست هایش را که از سرما ترک خورده بودند، به هم مالید و روی شعله های کم سو گرفت؛ بلکه کمی از درد و سرمایشان کاسته شود.

بین نور بی جان شعله ها، چهره جونگین را دید. دستش را جلوتر برد؛ تا بتواند نوازشش کند. جونگین لبخند گرمی زد؛ چهره شاد و شیطانش، توی شعله ها می درخشید.‌ موهای بلند و تیره اش دور گردنش پخش بودند و از تهِ ته دلش می خندید. با صدای بازیگوشش گفت: چرا نمیای پیش من؟ میدونی چند وقته منتظرتم..؟

چرا نمیای پیش من؟ میدونی چند وقته منتظرتم..؟ چشمان کریستوفر چیزی که می دیدند را باور نمی کردند. حتی اگر دیدن معشوقش خواب بود؛ دلش نمی خواست از این رویا بیدار شود. جونگین را توی آغوشش کشید و آرام جواب داد: دلم برات تنگ شده‌ بود..! بعد،چشمانش را بست، خودش را به دستان جونگین سپرد و آرام، پرواز کرد. آزاد و رها..!

فردا صبح؛ مردم توانستند کالبد کسی را پیدا کنند که شمع به دست و یخ زده؛ زیر برف ماه فوریه برای همیشه به معشوقش پیوسته بود..:)