اندوه گردان سپهر

جوانه به آسمان‌ دلبسته بود، آسمان افسرده بود، جوانه با گریستن‌ آسمان بزرگ و بزرگ تر میشد تا اینکه نهالی سبز و آراسته شد.

تصمیم گرفت حال آسمان‌ را خوب کند، شانه ای شد برای اندوه های گردان، گردان بارید، ریشه ی درخت پوسیده شد و برگ های آن به رنگ زرد و قهوه‌ای درآمد.

لبخند زد و آغوشش را به روی آسمان باز کرد، آسمان او را به عقب هل داد و همان اندک برگ هایی که مانده بودند، زمین سرد و خاکی را پوشاندند.

آسمان عصبی و برافروخته بود. نهال وسیله‌ای شد جهت از بین بردن خشمش، آسمان صاعقه‌ زد و چوب های درخت آتشین شد، ریشه هایش خشک شد و چَشم هایش را بر روی آسمان بست‌. درخت مرد، آسمان اندوهش بیشتر شد و پس از آن هیچوقت دیگر نبارید.