"زندگی عجیب زنان ویکتوریایی"

۱- خود را با سرکه می‌شستند! در قرن نوزدهم پزشکان به زنان توصیه می‌کردند یک یا دو بار در ماه حمام آب گرم بروند. آن‌ها تأکید می‌کردند آب خیلی گرم یا خیلی سرد می‌تواند باعث بروز مشکلات مختلفی شود، از ضایعات پوستی گرفته تا جنون. در فاصله طولانی میان حمام ها، زنان بدن خود را با یک اسفنج آغشته به آب سرد و سرکه تمیز می‌کردند.

۲_مو‌های خود را با آمونیاک و آب پیاز می‌شستند! مردم به ندرت مو‌های خود را می‌شستند، چون فرآیند پیچیده و نه چندان خوشایندی داشت. به زن‌ها توصیه می‌شد الکل مالشی خالص را با آب گرم رقیق کنند و سپس آن را به کف سر و مو‌های خود بمالند. آمونیک البته آلودگی‌ها را به شکلی مؤثر از مو‌ها پاک می‌کرد، اما پوست را هم می‌سوزاند. اما یک جایگزین کمتر آسیب زا هم وجود داشت که آب پیاز بود که قدرت زیادی در تمیز کردن مو‌ها نداشت، اما بعضی معتقد بودند مو‌ها را درخشان و رشدشان را بیشتر می‌کند.

۳_در آشپزخانه فقط آشپزی نمی‌کردند! پیش از رواج لوله کشی داخلی، مردم در گرم‌ترین اتاق خانه یعنی آشپزخانه حمام می‌کردند. آن‌ها آب را روی اجاق داغ می‌کردند و درون یک وان فلزی می‌ریختند و معمولاً تمام اعضای خانواده به نوبت در همان آب حمام می‌کردند. آشپزخانه عمدتاً در طبقه‌ی دوم خانه قرار داشت، به همین دلیل دور ریختن آب کثیف کار پرزحمتی بود.

۴_برای جلوگیری از چین و چروک‌ها از گوشت استفاده می‌کردند! زن‌ها برای حفظ خاصیت ارتجاعی پوست صورت شان، با برش‌های نازک گوشت گاو برای خود ماسک درست می‌کردند و شب‌ها پیش از خواب آن را روی صورت خود می‌گذاشتند. علاوه بر این، در آن زمان این اعتقاد وجود داشت که زدن چربی هر نوع حیوانی به پوست در طول شب باعث احیای خاصیت ارتجاعی آن می‌شود.

۴_خواب را برای کاهش وزن مفید می‌دانستند! آن زمان به طور کلی اندام باریک، اما اندکی پُر را برای زنان ایده آل می‌دانستند. مردم با روش‌های مختلفی با افزایش وزن مقابله می‌کردند. پزشکان توصیه به خوردن آب با لیموترش می‌کردند و اگر بی تأثیر بود، قرص‌هایی تجویز می‌کردند که اغلب حاوی مواد خطرناکی بودند. یکی دیگر از روش‌های پیشنهادی پزشکان ایستادن بعد از خوردن غذا بود. آن‌ها می‌گفتند اگر کسی بعد از خوردن غذا ۲۰ دقیقه بایستد هرگز خیلی چاق نمی‌شود. رژیم لاغری هم وجود داشت. کسانی که رژیم می‌گرفتند برای چندین روز مقدار زیادی آرامبخش مصرف می‌کردند. تصور بر این بود که در خواب دیگر میل به غذا خوردن وجود نخواهد داشت. مشکل آن بود که دوز بالای آرامبخش صدمات جدی‌ای به سلامت فرد وارد می‌کرد.

۶_لاغر بودن ناپسند شمرده می‌شد! زندگی برای زنان لاغر اندام راحت نبود. به آن‌ها توصیه می‌شد در نور کم بی حرکت دراز بکشند، از هر گونه اضطرابی دوری کنند و سعی کنند به هر حسی بی تفاوت باشند.

۷_شن می‌خوردند! در قرون نوزدهم و بیستم ایده‌ی پاکسازی بدن محبوبیت زیادی یافت. برخی روش‌ها برای این کار بسیار عجیب بودند، مثل خوردن شن. پروفسور ویلیام وینزور، مدیر انجمن بین المللی سلامت در سال ۱۹۰۲ گفته بود: «ما خاک نمی‌خوریم. شن می‌خوریم. فقط شن گردی که با دقت انتخاب، تمیز، استرلیزه و تصفیه شده است.»

۸_با کسی دقیقاً متضاد خود ازدواج می‌کردند! مردم تنها به وضعیت مالی همسر خود توجه نمی‌کردند. آن زمان ازدواج با شخصی با ویژگی‌های ظاهری کاملاً متضاد با خود را خوب می‌دانستند. مثلاً اگر مردی مو‌های تیره داشت، با زنی با مو‌های روشن ازدواج می‌کرد.

۹_نقص‌های ظاهری خود را پنهان می‌کردند! در دوره‌ای که آنتی بیوتیک و درمان‌های مؤثر هنوز وجود نداشت، مردم با عوارض بیماری‌هایی دست و پنجه نرم می‌کردند که امروزه به راحتی بر آن‌ها غلبه می‌کنیم. علاوه بر این، بیشتر اوقات اثر بیماری‌ها بر روی بدن باقی می‌ماند که آن زمان امری خجالت آور تلقی می‌شد. مثلاً چارلز داروین، دانشمند بزرگ از نوجوانی درگیر ضایعات پوستی‌ای بود که باعث ورم کردن لب‌ها و سرخ شدن صورتش می‌شد. اصلاح مداوم مو‌های صورت پوستش را تحریک می‌کرد، به همین دلیل همسرش به او پیشنهاد کرد ریش بگذارد. آلفرد تنیسون، شاعر بزرگ انگلیسی هم به دلیل مشکلات دندانی اش صورت نافرمی داشت که او هم به کمک ریش و سبیل آن را پنهان می‌کرد.

۱۰_دامن‌های بلند و کرست‌های تنگ را عامل انتشار سل می‌دانستند! روش‌های پیشگیری از بیماری در قرن نوزدهم از استاندارد‌های امروزی بسیار دور بودند. مثلاً یکی از دلایل اصلی انتشار سل را لباس زنان می‌دانستند. پزشکان ادعا می‌کردند دامن‌های بلند زنان که روی زمین کشیده می‌شد بیماری را به خود جذب می‌کرد و زنان ندانسته آن را با خود به خانه می‌بردند. کرست‌های تنگ را هم عامل ابتلا به سل می‌دانستند، چون به ریه‌ها فشار می‌آوردند. برای مقابله با انتشار این بیماری، دامن‌ها کوتاه‌تر و کرست‌ها گشادتر شدند.

۱۱_بالا بردن دامن با هر دو دست را شرم آور می‌دانستند! هنگام عبور از خیابان زنان باید دامن خود را با دست راست از اندکی بالاتر از زانو نالا می‌بردند. بلند کردن دامن با هر دو دست کاری ناپسند شمرده می‌شد و انجام این کار تنها در صورتی پذیرفته بود که باید از میان گل و لای بسیار عمیق عبور می‌کردند.

۱۲_هیچ دستشویی عمومی ای برای زن ها وجود نداشت! در عصر ویکتوریایی اگر بانوی متشخصی می خواست برای پیاده روی به مرکز لندن برود، هنگام انتخاب مسیر خود باید دقت می کرد که جایی برای رفتن به دستشویی داشته باشد. معمولاً این کار تنها در خانه ی دوستان یا اقوام امکان پذیر بود، چون در شهر هیچ دستشویی عمومی ای برای زن ها وجود نداشت. آن زمان رفتن به چنین مکانی را برای یک بانو شرم آور می دانستند. دلیلش این بود که در عصر ویکتوریایی زن «فرشته ی خانه»، مادر، همسر یا دختر تلقی می شد و اعتقاد بر این بود که هیچ دلیلی برای دور شدن او از خانه وجود ندارد و مکان های عمومی صرفاً به مردان تعلق دارد.

۱۳_سلامت دوستداران رنگ سبز در خطر بود! در ربع نخست قرن نوزدهم، رنگ سبز زمردی در اوج محبوبیت قرار داشت. این رنگ هم مورد علاقه ی مُد دوستانی بود که لباس های سبز رنگ به تن می کردند و هم بانوان ثروتمندی که این رنگ را برای دکوراسیون داخلی انتخاب می کردند. مشکل اما این بود که از مواد بسیار سمی ای برای درآوردن پارچه ها، فرش ها و کاغذ دیواری ها به رنگ سبز استفاده می شد. این رنگ سبز حاوی آرسنیک بود و مشکلات پزشکی شدیدی ایجاد می کرد، اما تازه در نیمه ی دوم قرن نوزدهم بود که به این مسأله پی برده شد.