پایان ما؛

وقتی آن جملات ناراحت کننده را از تو شنیدم احساس کردم در یک ثانیه ن.ابود شدم تنها کسی که شده بود دلیل زندگی من ، رو به روی چشمانم ایستاده بود و میخواست همه چیز را به هم بزند.

صدایی که این همه مدت با آن زندگی کرده بودم امروز به من میگفت که دیگر مرا نمیخواهد..نمی‌دانستم چطور باید با نبود او کنار بیایم..او به من قول داده بود...او قرار نبود به این سادگی مرا ترک کند.

اشک هایم خشک نمی شدند یکی پس از دیگری فرو می ریختند و من فقط عاجز به او نگاه می کردم‌. عاجز در سخن گفتن. چه میگفتم؟ میگفتم جان من و روح من مرا نمیخواهد و من قبول میکنم؟ رفت..اصلا اهمیتی به من شکسته نداد..رفت و منو تنها گذاشت با سیل غمی که با آمدنش مرا ترک بودند.. این بار آن دردها بزرگتر شده بودند..داد می زدم..اشک می ریختم..هیچکدام نمیتوانستند حالم را بهتر کنند بدون اینکه بداند شده بود درمان من و هم اکنون مرا بیمار رها میکرد. من بیمار بودم..شاید هم ت.ی.م.ار ولی هر چه بود مربوط به او بود و بعد از او دیگر نتوانستم خود را درمان کنم.

آن روز ماه من رفت و من زندگی ام را از دست دادم ... نفس می کشیدم ولیکن چه فایده وقتی قلب من ...جزئی از من این بار مرا آزار می داد...