شعر غمگین

من تکرار یک تنهایی ام ! در چشم هایی که تمام چشم ها را دوست می دارد …

آن شانه که آرامش دنیایم بود شد شانه به شانه یکی دیگر رفت

گاهى هم سراغى بگیر از اولین آدمِ زندگى ات… شاید هنوز هم آخرین نفرش خودَت باشى!

بی تو مرا از روی صندلی های دو نفره بلند میکنند تا بتوانند کنار هم بنشینند

گاهى دلت مى خواهد چنان تنهاییت را تنگ بغل کنى که هیچ کس نفهمد…

افسوس که هیچ وقت نفهمیدی چیزی که انسان را از پا در می آورد تنهایی نیست احساس تنهاییست

بیا و بخند… بیا برویم هرجا شد! دلم این روزها ، شده سیاه چاله… عجیب درد و انتظارت را می بلعد…! انگار نه که غم تو ، غم بزرگیست‌! بیا و بخند ، کمی… بیا و لحظه ای در دل ، خاطره سازی کن… ! بیا برویم هرجا شد… دلم یخ بسته زیر سایه های تیره بیا و آفتاب را با خود مهمان کن! بیا و بخند از نو…! بیا برویم هرجا شد… باهم که باشیم عزیزم ؛ زندگی به کام همه شیرین است! که من دیگر غم نوشته ندارم… و تو هر روز صاحب سیاه چاله ای از عشقی!

مدت‌هاست که دیگر نه به چیزی امیدوارم و نه از چیزی نا‌امید… همه چیز از گذشته شروع می‌شود و در گذشته هم تمام می‌شود