درخت دوستی(p2)

کسی چیزی نگفت.در ادامه حرفم گفتم:«میرم دنبالش بگردم»اتاقش،کتابخونه،حیاط و هرجایی که فکر میکردم باشه رو گشتم،اما نبود که نبود،انگار آب شده بود رفته بود زیر زمین.تنها جایی که مونده بود سرویس بهداشتی بود،با عجله رفتم اونجا و چیزی که دیدم و باورم نمیشد،د..دراکو اونجا بود و داشت گریه میکرد.لارا:«د..دراکو؟خوبی؟»با صدای من از جاش پرید و سریع اشکاش وپاک کرد.دراکو:«تو اینجا چی کار میزنی؟»لارا:«فقط...فقط نگرانت بودم،همه جارو گشدم اما هیچ جا نبودی»دراکو:«خب حالا که دیدی خوبم،برو»لارا:«نه،خوب نیستی،دیدم داشتی گریه میکردی،بخاطر دیروزه؟من واقعا متاسفم»دراکو:«من گریه نمیکردم،چرا باید بخاطر دیروز ناراحت باشم؟»همیشه سیع میکنه قوی و بی احساس به نظر بیاد،اما الان فهمیدم واقعا اینجوری نیست،اروم نزدیکش شدم میخواستم دستاشو بگیرم اما بعد پشیمون شدم.لارا:«لازم نیست دروغ بگی،من دیدم و قول میدم به کسی نگم»چیزی نگفت و چند دقیقه ای سکوت بینمون بر قرار شد.لارا:«بخاطر دیروز واقعا معذرت میخوام،تو کل این دوسال سیع میکردم یجوری بهت نزدیکتر شم،اما تو همیشه یجوری من و پس میزدی،یه لحظه کنترلم و از دست دادم،ببخشید»دراکو:«چی؟من...من چجوری بگم،راستش...فک میکردم همتون میخواید از من دور باشید،یعنی نخواید با من دوست باشید،برای همین...»نزاشتم حرفشو کامل بزنه:«نه نه دراکو،واقعا اینجوری نیست،من همیشه از اینکه باهات دوستم افتخار میکردم،هیچوقت،حتی لحظه ای حتی وقتی دیروز اون حرفا رو میزدم به این فکر نکردم که کاش باهات دوست نبودم»دراکو:«من...متاسفم»لبخندی زدم لبخندی که واقعا از ته دلم بود و گفتم:«بچه ها منتظرتن،بیا بریم»دراکو هم لبخندی و گفت که بریم.

فکرشم نمیکردم یروزی همچین مکالمه ای با دراکو داشته باشم.*شب*ساعتای ۹ بود که با پانسی اومدیم تو اتاق،وقتی با دراکو برگشتم پیششون باید میدیدینش،یجوری نگاهم میکرد که انگار جرم کردم و یکی از جادو های ممنوعه رو اجرا کردم.پانسی:«لارا...دراکو کجا بود؟باهم اشتی کردین؟»نمیخواستم باهاش قهر باشم و روز اول مدرسه رو خراب کنم،برای همین با لبخندی دندون نما بهش نگاه کردم و گفتم:«پانسی نگران نباش،من و دراکو آشتی کردیم به هر حال یه اتفاق بود دیگه،نه؟بین رفقای صمیمی پیش میاد.بیا فراموشش کنیم»پانسی:«آره شاید درست بگی،باشه لارا،فراموش شد»اون شب تقریبا تا ساعتای ۱ بیدار بودیم و باهم حرف زدیم،پانسی چند تا نقشه شوم برای هری و رفقاش کشید،البته من گفتم دنبال دعوا نباشیم.خلاصه که بر خلاف شب قبل،این شب عالی بود

*فردا صبح*امروز کلاس معجون سازی داشتیم و اولین جلسه ی سال تحصیلی بود،طبق معمول پانسی زودتر از من بیدار شده بود و رفته بود سالن غذا خوری.منم پاشدم و یه دوش گرفتم،موهامو باز گذاشتم،ردامو پوشیدم و رفتم سمت سالن وقتی رسیدم بچه ها همشون دور هم نشسته بودن.کنار دراکو یه صندلی خالی بود و من هم اونجا نشستم.لارا:«سلام بچه ها»پانسی:«بالاخره بیدار شدی تنبل خانوم»یه چشم قره رفتم و نگاهم و ازش گرفتم.سریع صبحونه رو خوردیم و به سمت کلاس معجون سازی راه افتادیم.متاسفانه این کلاس با گریفیندور بود و باید اون هری و رفقای رومخش و تحمل می کردیم.خب من درسم نسبتا خوب بود و با هرماینی رقابت داشتیم برای همین سیع کردم زود برسم تا میز اول بشینم و البته این هم شد ولی پانسی خیلی غر زد و گفت که کنارم نمیشینه،واقعا برام مهم نبود توکلاس کی کنارم میشینه. هنوز اسنیپ نیمده بود و منم داشتم یه پیشخوانی از درس میکردم که متوجه شدم یکی کنارم نشست وقتی سرمو از کتاب بالا اوردم دیدم که دراکوئه،اون هیچوقت نمیخواست میز اول بشینه برای همین تعجب کردم و این سوال و ازش پرسیدم:«تو هیچوقت میز اول و دوست نداشتی»دراکو:«خب...گفتم شاید بهتر باشه کنار یه دوست قدیمی بشینم»نمیدونم چرا اما یهو به طرز عجیبی ضربان قلبم بالا رفت جوری که صدای قلبمو میشنیدم،برای همین فقط یه لبخند کوچیک بهش زدم و سرم و کردم تو کتاب.همین لحظه بود که پروفسور اسنیپ وارد کلاس شد.

کمی نشست و درمورد قوانین کلاس صحبت کرد،یجورایی دوره بود.تقریبا بیست دقیقه ای از کلاس گذشت بود که هری وارد شد.اسنیپ:«اقای پاتر،فکر نمی کنید یکم دیر کرده باشید؟»هری:«پروفسور متاسفم»اسنیپ:«این قابل قبول نیست.پنجاه امتیاز از گریفیندور کم میشه»صدای ناله و اعتراض گریفیندور بالا رفت،به دراکو نگاه کردم که نیشخندی به لبش بود،منم همین کار و کردم و با نگاهی پر از احساس تمسخر و غرور به هرماینی نگاه کردم،قیافش واقعا خنده دار بود،از عصبانیت قرمز شده بود.*دو ساعت بعد*بالاخره کلاس تموم شد.کتابامو جمع کردم و از کلاس خارج شدم،میخواستم برم تو اتاقم و یکم استراحت کنم که دراکو صدام کرد.رومو برگردوندم بهش.دراکو:«لارا...گفتم شاید بهتر باشه امشب باهم یه سر بیرون بریم»نگاش کردم ضربان قلبم خیلی بالا رفته بود و سیع کردم که متوجه نشه:«این یه قراره؟»دراکو:«نمیدونم...شاید،تو دوست داری قرار باشه؟»یه لبخند ریزی کنار لبش بود،منم لبخند زدم و گفتم:«راستش و بگم؟»دراکو:«معلومه»لارا:«خب آره»اون لبخند ریزش تبدیل به یک خنده ی دندون نمای بزرگ شد:«پس ساعت پنج منتتم»به نشونه ی تایید سرمو تکون دادم و اونم با لخند زیبایی به طرف دیگه ای رفت.نمیدونم این چه حسیه تاحالا تجربش نکرده بودم واقعا خوشحالم و از یه طرفی قلبم خیلی تند تند میزنه.