سبک های نقاشی!

رومانتیسیسم: این سبک نقاشی در انتهای قرن هجدهم شکل گرفت و یک نوع اعتراض به انقلاب صنعتی بود. در این سبک نقاشی تمرکز بر روی احساسات فرد و گذشته و تاریخ است. . هنرمندان اغلب چهره‌های قهرمان، شورشیان یا طردشدگان را به تصویر می‌کشیدند و بر ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن‌ها تأکید می‌کردند و آزادی روحشان را جشن می‌گرفتند. علاوه بر این، شیفتگی نسبت به سرزمین‌های دور، فرهنگ‌های باستانی و اسرارآمیز و ماوراء طبیعی وجود داشت. برخی از نقاشان برجسته رمانتیسیسم عبارتند از J. M. W. ترنر، کاسپار دیوید فردریش، یوژن دلاکروا، فرانسیسکو گویا و جان کنستبل.

رئالیسم: رئالیسم در واکنش به رومانتیسیسم در سال 1840 و زمان انقلاب فرانسه شکل گرفت. رئالیسم یعنی واقعیت گرایی، در این سبک نقاشی هدف به تصویر کشیدن چیز‌ها به واقعی‌ترین شکل ممکن و نزدیک‌ترین شکل ممکن به واقعیت است. در این رویکرد از هر عملی که موجب مصنوعی شدن نقاشی است اجتناب می‌شود. معمولاً در این نقاشی‌ها افراد به گونه‌ای به تصویر کشیده می‌شوند که در حال انجام دادن کار‌های معمولی و روزمره هستند و هیچ گونه فضای دراماتیک یا هنری مشاهده نمی‌شود. نقاشی‌های رئالیستی با هدف به تصویر کشیدن جزئیات موضوع انجام می‌شود. هنرمندان توجه زیادی به بازی نور و سایه، بافت و ارائه طبیعت‌گرایانه فرم‌ها داشتند. هدف این بود که تصویری صادقانه از واقعیت خلق کنند که از ایده‌آل‌سازی یا آراستگی خالی است. از نقاشان برجسته رئالیست می‌توان به گوستاو کوربه، ژان فرانسوا میله، آنوره داومیه، توماس ایکینز و وینسلو هومر اشاره

روکوکو: این سبک یک سبک نقاشی و مجسمه‌سازی است که در پاریس شکل گرفته است. این سبک نقاشی بر پایه‌ی ظرأفت و استفاده از منحنی‌های طبیعی قرار دارد. موضوع نقاشی‌های روکوکو از صحنه‌های اساطیری و تاریخی گرفته تا پرتره‌ها، صحنه‌ها و مناظر متفاوت بود. تأکید بر مضامین بیهوده بود که فعالیت‌های اوقات فراغت، برخورد‌های عاشقانه و لذت‌های زندگی اشرافی را به تصویر می‌کشید. نقاشی‌های روکوکو غالباً چهره‌های شیک را با لباس‌های عجیب و غریب به تصویر می‌کشیدند که از فعالیت‌های آرام در محیط‌های زیبا لذت می‌بردند. از نقاشان برجسته روکوکو می‌توان به آنتوان واتو، فرانسوا بوچر و ژان اونوره فراگونار اشاره کرد.

پینترلی: این سبک نقاشی در پایان قرن نوزدهم وقتی که انقلاب صنعتی دیگر همه جا را فتح کرده بود پیدایش یافت. مشخصه‌ی بارز این سطح این است که نقاش در طول نقاشی قلم مو را به طور آزادانه و با کنترل کمتری روی نقاشی حرکت می‌دهد و در انتهای کار آثار قلم روی کار مشخص است. نقاشان برجسته‌ی این سبک عبارتند از ادوارد مانه، کلود مونه، ونسان ون گوگ و جان سینگر سارجنت.

امپرسیونیسم: این سبک نقاشی قصد دارد به جای توجه به جزئیات، کلی‌ترین حالت هر چیزی را به نمایش بگذارد و برای این کار از ضربات کوتاه و متغیر قلم کمک می‌گیرند. نقاشان امپرسیونیست به دنبال به تصویر کشیدن جلوه‌های بصری نور در دنیای بیرون و طبیعت و موضوعات روزمره بودند. هدف آن‌ها این بود که ماهیت گذرا این صحنه‌ها را با نقاشی در هوای آزاد (در فضای باز) و استفاده از ضربه‌های قلم موی سریع و شل برای ثبت یک لحظه به تصویر بکشند. از نقاشان برجسته امپرسیونیست می‌توان به کلود مونه، پیر آگوست رنوار، ادگار دگا، کامیل پیسارو و برته موریسو اشاره کرد.

اکسپرسیونیسم: از این سبک نیز مانند فوویسم برای نمایش احساسات استفاده می‌شود اما رنگ‌ها در این سبک تأثیر شدیدی که در فوویسم دارند را ندارند. برای بیان احساسات در این سبک از حرکات مواج و اغراق‌آمیز برای کشیدن استفاده می‌شود. معروف‌ترین اثر این سبک تابلوی “جیغ” اثر “ادوارد مونک” است که قصد به نمایش گذاشتن ترس را دارد. این سبک جز سبک‌های نقاشی مدرن است. نقاشان اکسپرسیونیست به دنبال کشف و بیان احساسات درونی، اضطراب‌ها و تجربیات شخصی خود از طریق آثار هنری خود بودند. هدف آن‌ها این بود که جهان را آنطور که احساس می‌کردند به تصویر بکشند نه آنطور که به طور عینی به نظر می‌رسید. هنر اکسپرسیونیستی اغلب حسی از ناراحتی، اضطراب و حتی احساس بیگانگی یا اعتراض به هنجار‌های اجتماعی را منتقل می‌کرد. از نقاشان برجسته اکسپرسیونیست می‌توان به ادوارد مونک، ارنست لودویگ کرشنر، امیل نولده، واسیلی کاندینسکی و اگون شیله اشاره کرد.

فووسیم: نام “فویسم” از کلمه فرانسوی “les fauves” به معنای “جانوران وحشی” گرفته شده است که توسط منتقد هنری لویی واکسل ابداع شد. در این سبک نقاشی از رنگ‌های تند مانند قرمز بسیار استفاده می‌شود. در این سبک رنگ‌ها مهم‌ترین چیز بودند و باید نمایانگر احساسات نقاش می‌بودند. همچنین در این سبک تلاش بر این بود که رنگ‌ها و واقعیت فیزیکی از هم جدا شوند. نقاشان فوویست معتقد بودند که رنگ را باید به گونه‌ای به کار برد که به محدودیت‌های واقع‌گرایانه یا طبیعت‌گرایانه محدود نشود و در نتیجه آثاری جسورانه و رسا ایجاد شود. از نقاشان برجسته فوویست می‌توان به هانری ماتیس، آندره دراین، رائول دوفی و کیس ون دونگن اشاره کرد.

سورئالیسم: سورئالیسم یکی از پرطرفدارترین سبک‌های نقاشی است که پس از جنگ جهانی اول در اروپا رونق گرفت. هدف این سبک بیان احساسات، عواطف، افکار خارج از چهارچوب‌های منطقی است. رویا‌ها و ذهن‌هایی که بین خواب و بیداری سیر می‌کنند بهترین تصاویر سورئال را خلق می‌کنند. این سبک توسط “آندره برتون” شاعر فرانسوی تحت‌تأثیر سبک دادائیسم به وجود آمد. از نقاشان برجسته سوررئالیست می‌توان به سالوادور دالی، رنه ماگریت، ماکس ارنست، خوان میرو و آندره برتون اشاره کرد.

خیلی از سبک های دیگه مونده که توی تست های بعدی بهشون میپردازیم فعلا :)💛